Onvergetelijke avond in Lalibela
Lalibela
Ethiopië
Pensionado
Onvergetelijke avond in Lalibela
Het nachtleven in Ethiopië kan nu niet bepaald spannend worden genoemd. Zelfs het centrum van de hoofdstad Addis Abeba maakt ’s avonds een donkere, verlaten indruk.
Wij waren des te meer verrast toen onze sympathieke lokale gids samen met onze vriendelijke chauffeur Abele Girma van Ethiopian Impressions Tours voorstelden om na het avondeten met hen uit te gaan en dat nog wel in Lalibela, een kleine plaats op 2.500 meter hoogte in het noorden van Ethiopië, wereldberoemd om de unieke rotskerken. Ze wilden met ons naar Tej House Torpedo. Wij hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar wisten alleen dat tej een lokale honingwijn is.
In het midden van het plaatsje daalden we in het donker iets af naar een gebouwtje dat met vrolijke slingers van lampjes versierd was. Binnen zaten uitsluitend Ethiopiërs. Zij waren in een opperbeste stemming; er werd luid gepraat en veel gelachen. We namen plaats op een lange bank die een hele wand van het zaaltje besloeg. Langs het plafond hingen doeken en lichtslingers in de nationale kleuren rood, geel groen die ook de tafelkleedjes sierden. In het midden zat een man tegen een pilaar die met stokken op een trommel sloeg, terwijl een tweede muzikant de zaal rond ging, spelend op een eensnarige viool met een ruitvormige klankkast, de masenko. Hij werd vergezeld door een uit volle borst zingende zangeres en zong soms met haar mee.
Wat voor soort tej wilden we? Abele had ons verteld dat de honingwijn in drie sterktes wordt geschonken. Hij raadde ons aan om de middelste te nemen: “It is not too strong and makes you feel warm”. Er kwamen vier grappige flesjes op tafel die birille genoemd worden. Ze zijn bolvormig met een slanke, lange hals. Het drankje smaakte best lekker en na een paar teugen, begonnen we ons inderdaad warm te voelen. De muziek was ritmisch en opzwepend. De zangeres stond regelmatig stil voor een van de tafeltjes tegenover ons en zong dan een van de gasten toe waarna de anderen aanstekelijk begonnen te lachen. Het is in zulke situaties altijd vervelend als je niet mee kunt lachen. Belaynew en Abel probeerden ons uit te leggen wat zij zong. Het kwam er op neer dat ze iedereen tijdens het rondlopen door het zaaltje observeerde en een eigenschap of situatie in zich opnam. Tijdens het zingen improviseerde ze dan dat gegeven in haar liedje, bijvoorbeeld: Arme jongen, waarom zit je hier zo alleen, je ziet er leuk uit, waar is je meisje?
Als ze niet zong, werd het ritme van de muziek wat sneller en deed ze de Amhaarse schouderdans. Die bestaat uit schokken met de schouders op de maat van de muziek . De handen gaan in de zij en de rest van het lichaam mag niet meebewegen. De zangeres nodigde aanwezigen uit met haar te dansen. Zij schudde heel snel met haar schouders en ging daarbij soms ook nog door de knieën. Na afloop gaven de gasten haar een bankbiljet dat zij als teken van dankbaarheid tegen haar voorhoofd drukte.
Toen ik Abele aanspoorde ook met haar te dansen, zei hij: “Oh no, I am too shy...”. Ik was er al bang voor, want op een gegeven moment stond de zangeres mij toe te zingen en gebaarde haar te volgen voor een schouderdans! Natuurlijk wilde ik mij niet laten kennen, dus stond ik even later middenin het zaaltje en probeerde haar bewegingen te imiteren. Het was weliswaar op de maat, maar mijn hele lijf deed mee. Het leek voor geen meter op de razendsnelle schouderbewegingen van de dame. Er werd na afloop geapplaudisseerd; Ethiopiërs zijn een uiterst beleefd volk.
Toen de tej eenmaal in de man zat, wilden zowel Abele als Belaynew graag met haar dansen en ze deden het voortreffelijk! Maar er waren mannen in het zaaltje die samen gewoon een soort acrobatiek uitvoerden waarbij zij om elkaar heen draaiden. De schouders bewogen razend snel op het opzwepende ritme van de trommel en de eensnarige viool en het nogal schelle stemgeluid van de zangeres.
Wij genoten niet alleen van de muziek en de zang, maar vooral van de bijzondere manier van dansen en de reacties van de mensen in het zaaltje. Bovendien was het grappig om onze aardige chauffeur en de tot dan toe heel serieuze en kundige, lokale gids Belaynew Mengesha als twee dikke vrienden mee te maken. Zo hadden wij volkomen onverwacht een heel gezellige avond in Lalibela.
Foto's
