Een verwarrende ontmoeting

Door: Mama-afrika

Geplaatst op Oct 17, 2009

Normaal begin je met vertellen over het begin van de reis, ik begin echter bij de terugreis. Waarom? Omdat het me tot op de dag van vandaag nog bezig houdt...deze verwarrende ontmoeting....

Het inchecken op de luchthaven van Addis Abeba verloopt snel en zonder problemen. De raamplaatsen zijn bezet dus we krijgen een stoel in een rij van 3. Het vliegtuig is op tijd, we zullen zonder vertraging om middernacht vertrekken voor de terugreis naar Brussel.

Ik klik de stoelriem vast, kruip behaaglijk onder mijn dekentje en wacht op het moment van opstijgen. Op de stoel naast mij neemt een jonge vrouw plaats. Ik schat haar op 17 of 18 jaar oud. Ze buigt lichtelijk haar hoofd en groet me met een gebrekkig "bon jour". Haar huid is erg donker van kleur en ze heeft prachtige donkerbruine ogen. Ze heeft extensies in het haar, helemaal stijl, tot halverwege haar rug en ze draagt een skinny jeans met hoge laarzen. Ze gaat zitten op haar stoel en rommelt ondertussen een beetje onwennig met de stoelriem. Ze kijkt me vragend aan en ik laat haar zien hoe ze haar stoelriem vast kan maken. Ondertussen houdt ze haar handtas, haar enige bagage, stevig tegen zich aan geklemd. In haar andere hand heeft ze haar paspoort en in haar laars zie ik een klein rolletje met geld verstopt zitten.

Er zit een klein televisieschempje in de stoel voor me dat je via de knoppen in de stoelleuning kunt bedienen.
Ik ga er maar eens voor zitten, want slapen zit er voorlopig niet in, eerst zal er nog een maaltijd geserveerd worden.
Het meisje naast me kijkt verbaasd naar de film die op mijn schermpje verschijnt. Ze tikt me op mijn schouder en wijst naar haar schermpje. Opnieuw help ik haar op weg. Het is duidelijk dat dit meisje nooit eerder heeft gevlogen, alles is nieuw voor haar. Dan worden de maaltijden uitgedeeld. Ik sla over, maar het meisje naast me is duidelijk blij met de warme hap. Ze friemelt wat aan de aluminium afdekfolie, en gebruikt dan haar nagel om de folie te verwijderen. Ze probeert met mes en vork te eten maar het is duidelijk dat ook dit volledig nieuw voor haar is. Ze draait en schuift het bestek heen en weer maar het eten blijft nu eenmaal niet makkelijk liggen op een plastic mes. Om haar niet te betuttelen laat ik ze haar gang gaan.
Even later komt de stewardes langs met de tax-free artikelen. Het meisje wijst naar 3 verschillende doosjes parfum en de stewardess kijkt haar verward aan. Ik fluister naar de stewardes dat dit meisje waarschijnlijk nooit eerder heeft gevlogen. De stewardes laat haar weten dat ze voor de artikelen moet betalen. Het meisje laat de parfum voor wat het is....Ik vraag me af wat dit onschuldige meisje te wachten staat als zij in Parijs of Brussel aankomt... er bekruipt me een vreemd gevoel.

Midden in de nacht, we zijn 4 uur onderweg, wordt ik wakker van een stevige klop op mijn schouder. Het meisje kijkt me met haar grote bruine ogen aan en ze fluistert wat. Het is een taal die ik niet versta. Ze blijft me even doordringend aankijken en legt haar hand op mijn hand. Daarna sluit ze haar ogen en draait ze zich van me af. Ik begrijp er niets van, slaapdronken als ik ben sluit ook ik weer mijn ogen. Ondertussen denk ik na. Het voelt niet goed. Na een paar minuten sta ik op en loop ik naar de stewardessen die ook wat zitten te soezen bij de toiletten. Gelukkig spreken ze Engels, en ik vertel hen mijn bevindingen, verwarring en vermoedens en vraag hen of zij de situatie verder willen inschatten. Met kloppend hart loop ik terug naar mijn stoel. De grote bruine ogen kijken mij weer indringend aan. Ik knik bevestigend.

We landen in Parijs, op Charles de Gaulle, als tussenstop voordat we verder reizen naar onze eindbestemming Brussel.
Terwijl het grootste deel van de passagiers het vliegtuig verlaat, blijft het meisje naast mij zitten, haar handtas nog stevig vastgeklemd tegen haar borst. Plotseling lopen twee dikke, donkere mannen in maatpak langs haar stoel. Eén van de mannen knikt naar het meisje. Zonder om te kijken staat ze op uit haar stoel en verlaat ze het toestel. Een kleine 10 minuten later komen er 3 mannen van de douane binnen, die het vliegtuig doorlopen....

Bij aankomst op de luchthaven van Brussel worden we aan het einde van sluis opnieuw opgewacht door 3 politie-agenten en we moeten allemaal ons paspoort laten zien. Op de vraag of ze naar iemand op zoek zijn krijg ik geen antwoord. "Ze zijn in Parijs uitgestapt".. fluister ik, en vervolg dan mijn weg.

Tot op de dag van vandaag denk ik nog terug aan dat meisje met haar grote bruine ogen. Heb ik haar goed begrepen, waren mijn instincten juist, of toch niet....ik zal het nooit weten, maar ik hoop dat het goed met haar gaat en dat ze niet behoort tot 1 van de meisjes die worden ingezet tot prostitutie door mensenhandel.....