Q&A: Fotografietips van de genomineerden voor de Columbus Travel Awards
Eén keer per jaar worden de Columbus Travel Awards uitgereikt voor de beste reisfoto’s op de Columbus Community, het online reizigersplatform van Columbus Travel. Wij interviewden de zes genomineerde community-leden over hun passie voor fotografie, reizen en de ins en outs van hun picture perfect.
Frank Brummans, Claudia Nelissen, Albert van de Meerakker (categorie cultuur), Marcel van Dalen, Patty Mudde en Cuno de Bruin (categorie natuur) maken bij de feestelijke uitreiking op dinsdag 18 februari in het Sir Adam Hotel te Amsterdam kans op de hoofdprijs: once-in-a-lifetime reizen voor een reportage in ons magazine! Bekijk hier de nominaties voor de beste reisfoto's van 2019.
Hoe is de passie voor reisfotografie ontstaan?
Marcel: ‘Op mijn 24ste werd ik in Indonesië bevriend met een Canadese semi-professionele fotograaf, dankzij hem ging er echt een wereld voor me open. Hét moment was toen ik in de jungle een tafereel wilde fotograferen waarbij een man bij z'n vrachtauto kokosnoten aan het inladen was. Daarvan lag een enorme stapel voor zijn truck. Ik nam een standaard kiekje, maar toen kreeg ik de tip: 'Als je nu eens door je knieën gaat, of, beter nog, op je buik gaat liggen. Dan zet je die enorme stapel kokosnoten op de voorgrond en laat je zo het hart van de foto worden.’ Hij had gelijk. Terug in Nederland kocht ik direct een semi-professionele camera en ik wist dat reisfotografie nooit meer uit m'n leven zou verdwijnen.’
Patty: ‘Vanaf kleins af aan word ik blij van dingen creëren. Ik tekende al graag portretten van mensen en dieren, maar kwam tot het geloof dat ik met goede fotografie mijn tekeningen beter kon maken. Sindsdien ben ik óók gek op fotografie; alle mooie en bijzondere beelden die ik zag, wilde ik vastleggen met mijn camera. Sindsdien ben ik zo nieuwsgierig naar de wereld, dat ik elke keer weer sta te popelen om iets nieuws te ontdekken en dit zo puur mogelijk proberen vast te leggen.’
Wat maakt een reisfoto voor jou compleet?
Frank: ‘Als de foto de emotie of schoonheid van het moment uitstraalt zoals ik het toen voelde of zag.’
Albert: ‘Een foto moet voldoen aan alle technische vereisten zoals compositie, belichting en licht op de juiste plaats in de foto. Verder moeten er geen storende elementen opstaan. Belangrijk is dat de foto zelf het verhaal vertelt en geen uitleg nodig heeft.’
Marcel: ‘De foto moet de aandacht van de kijker vasthouden, door bijvoorbeeld een goede compositie - denk aan de regel van derden - en voldoende kijkruimte.'
Vertel ons iets verrassends over je genomineerde foto – waarom heb je juist deze foto ingestuurd en hoe is deze tot stand gekomen.
Cuno: ‘Het is leuk om moeite te stoppen in een foto. Ik weet dat in de Dolomieten het weer met het uur kan omslaan, dan moet je dus vaak minimaal één tot twee dagen op een locatie blijven om dat perfecte plaatje te schieten met de juiste omstandigheden. Vroeg opstaan is dan ook een must. De eerste ochtend dat ik ging fotograferen bij het Lago di Braies was er dichte bewolking, het water was weliswaar prachtig stil, maar je zag nauwelijks iets in de reflecties. Op ochtend twee was ditzelfde het geval, maar na een half uur wachten begon het weer opeens te veranderen. De bewolking trok weg en ik wist dat ik haast moest maken om nog iets van wolken mee te nemen op de foto. Ik vloog met de drone een aantal keer heen en weer om te kijken waar het water op zijn mooist was met de bootjes. Na een minuut of vijf vliegen met de drone, bleef er een prachtig wolkendek liggen op de berg. Ik klikte en wist meteen dat dit mijn favoriete foto van het jaar zou worden.’
Claudia: ‘Toen ik mijn reis naar Ethiopië boekte, was het mijn wens om een Bulljump-ceremonie van de Hamar stam bij te kunnen wonen. Bij deze ceremonie moet een jonge man de letterlijke sprong naar volwassenheid bewijzen door over ruggen van stieren te rennen. Toen ik eindelijk in het gebied van de Hamar stam aankwam, ben ik langs de kant van de weg gaan staan, om steeds als er iemand langsliep te vragen of ze wisten of er ergens een ceremonie zou plaatsvinden de komende dagen. Ineens was het raak: over twee dagen, twee rivierbeddingen verderop. Oh, wat was ik blij.
Ik ben er met een vriendin naar toegegaan en het was een ware belevenis. Mooi, maar ook enorm heftig om te kunnen zien. De eerste paar slagen heb ik niet kunnen fotograferen, mijn lichaam kromp zowat ineen. Alsof ik zelf de pijn voelde die deze vrouwen moeten doorstaan. De zweepslagen zijn zo hard dat de zweep zich tot wel een centimeter diep in de huid dringt, de huid barst helemaal open, en het bloed druipt letterlijk in het gruizige rode stof van de Omo River Valley. Toch lijkt de pijn geen effect op haar te hebben, ze lijkt wel in een soort trance, nog geen paar seconden later spring ze weer opnieuw voor hem. Ze daagt hem uit voor een volgende zweepslag. Ik heb dit ritueel zo goed mogelijk proberen vast te leggen: het springen van de vrouw, haar moed, de daadwerkelijke zweepslag en de wonden op de rug die de zweepslagen achterlaten. Alles in één foto, zodat een toeschouwer kan meekijken, het raakt, en het verhaal ‘begrijpt’ voor zover dit voor ons als westerling te begrijpen valt.’
Waarom heb je gekozen voor deze compositie?
Albert: ‘Tijdens onze reis door Ethiopië waren we aanwezig bij een van de vele koffieceremonies. De gefotografeerde ceremonie werd gehouden in een Dorze hut. Kenmerkend voor Dorze hutten is dat deze slechts een deuropening hebben en geen vensters. Hierdoor is het erg donker in zo’n hut. Naar mate ik langer keek naar de ceremonie in de hut ontstond er een foto in mijn hoofd. Belangrijk is daarbij dat de houding van de personen en het aanwezige strijklicht de ceremonie mooi in beeld brengen. Het lage standpunt van waaruit is gefotografeerd is hierbij van toegevoegde waarde, want het licht in de foto zit daardoor op de juiste plaats. Dat ik op 6400 iso moest fotograferen vond ik een uitdaging, maar ik wilde per se het licht vangen om de sfeer te kunnen vastleggen.’
Marcel: ‘We voeren met de Plancius, een versterkt ex-marineschip, via de Falklandeilanden en South Georgia naar Antarctica.Op South Georgia hadden we enorm noodweer, 12 meter hoge golven en penibele situaties, waarbij mensen onderkoeld raakten en de loopbrug van het schip geslagen was. De dag erna voeren we richting Antarctica en daar is deze foto genomen. Het weer was nog steeds slecht, maar we mochten weer het dek op. De meeste van de honderd passagiers waren ziek en een aantal had verwondingen, dus waren er maar een paar mensen buiten. Het was echt superlastig fotograferen. Veel wind en regen en erg koud en de boot ging behoorlijk op en neer. Ik had een statief mee naar buiten genomen, maar dat hielp niet echt. Het was ook lastig om het juiste perspectief te krijgen. Niet te ver weg, omdat dan de pinguïns kleine stipjes zouden zijn, maar ook niet volledig ingezoomd, omdat dat de grootte van de afgrond niet zou laten zien. En ik moest constant de lens droog maken.’
