Avonturen met het blauwe ezeltje

Door: Mama-afrika

Geplaatst op Oct 22, 2010

Addis Ababa

We gaan vandaag cultuur snuiven!! Dat betekent dat we ons gaan onderdompelen in de chaos van de grote stad. Onnodig om te zeggen dat cultuur snuiven heel hard werken is, dus…met een lijf vol cafeïne van de verrukkelijke, krachtige en vooral sterke Ethiopische koffie trekken we ten strijde.

Vanuit het hotel lopen we naar de stoeprand om een “blauw ezeltje” te scoren. Blauwe ezeltjes zijn blauw met witte Toyota minibusjes, met drie rijen stoelen achterin en een stoel naast de bestuurder. Hun eindbestemming is vaak een mysterie, maar ze kosten bijna niets en zijn als openbaar vervoersmiddel zeer efficiënt. Terwijl de bestuurder met zijn voet op het gaspedaal blijft pompen probeert hij ondertussen mensen, geiten en andere blauwe ezeltjes te ontwijken. Ondertussen hangt zijn collega uit het raam van de schuifdeur, met zijn hand in de lucht. Bij het teken van een opgestoken hand of een gefronste wenkbrauw schiet het ezeltje in de remmen en wordt de schuifdeur opengegooid.

We treden de buik van ezeltje binnen en zien vele ogen op ons gericht. Het aanzicht op deze 2 zwetende blanke forenji’s (reizigers) laat hun stiekem gniffelen. Ik wordt op de achterbank gezet, tussen een echtpaar (?), ondanks dat er compleet geen plaats meer is op die bank. Dat wordt dus flink billen knijpen! Wim mag op de stoel naast de bestuurder. Daar gaan we dan, op goed geluk!!

Helemaal achter in het ezeltje zit een man. In zijn hand heeft hij een fles met een vreemd soort brouwsel. Als de chauffeur optrekt explodeert de inhoud uit de fles over een medepassagier op de achterbank. De rest van de trip houdt de man de fles maar buiten het raam. Maar het brouwseltje stinkt zo ontzettend dat ik me niet kan herinneren dat ik ooit mijn adem zo lang heb ingehouden. Mijn gezicht moet net zo blauw zijn geweest als het busje!

We crossen door de straten die bezaaid zijn met blauwe ezels. Het is meteen duidelijk dat er, totdat we Mesquel Square bereiken, een gevecht gaat plaatsvinden naar de inhoud van mijn zakken. De dame naast me begint me af te leiden door plotseling heel geïnteresseerd naar mijn afkomst te vragen. Ondertussen begint de hand van mijn medepassagier rechts te wiebelen. Stiekem wiebelt de hand mijn kant op. En dan laat de vrouw naast me ineens wat kleingeld op de grond vallen. Waarschijnlijk denkt ze dat ik galant naar voren zal bukken om de muntjes van de vloer te rapen, zodat de wiebelende hand kan toeslaan. Maar in plaats van te bukken trek ik mijn benen op de bank en vouw mijn armen rond mijn benen en enkels, zodat er voor de vrouw ruimte ontstaat om haar muntjes op te rapen. Ik kijk haar gemoedelijk aan en glimlach. Het zal nu wel duidelijk zijn dat ik er nog niet aan toe ben om afscheid te nemen van mijn bezittingen! Even goede vrienden!

De taxibusjes in Afrika zijn altijd een avontuur en ook dit keer was het geen uitzondering