ik geniet van mijn tochtje door de woestijn op de dromedaris die voor het gemak kameel wordt genoemd.

Schommelend op haar rug voel ik een rustgevende deining en begrijp ik waarom ze woestijnschip wordt genoemd…Ik fluister zachtjes woordjes in haar oor. De kameel verstaat me, de zachtheid van mijn stem en de tonatie waarmee ik de woorden uitspreek zegt haar genoeg...liefdevol streel ik haar stugge haar. Samen volgen we de Bedoeïnen voor ons….een tocht door de woestijn zoals dat al duizenden jaren gedaan wordt…