Buiten de gebaande paden in het Dakhla oasegebied (Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel 4)).
Egypte Woestijn en oases
Egypte
Yuri
Buiten de gebaande paden in het Dakhla oasegebied (Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel 4)).
Gelukkig verloopt de rest van de lange woestijnrit rustig, wel komen we nog een enorme mobiele vuilverbrandingsoven tegen. Helaas lukt het niet om voor het donker aan te komen, maar met een halve koplamp en 1 knipperlicht rijden we om een uur of acht de nederzetting ‘Camp Bedouin’ binnen. Zo warm en droog als het tijdens onze rit was, zo koud en klam is het nu. Na een hete (!) douche en slaap ik, onder een warme kameelwollen deken met een klamboe over mijn hoofd, snel in.
Als ik wakker wordt na een diepe slaap staat de zon al hoog aan de hemel en word ik mijn hutje bijna uitgebakken. Een kilometer of zeven van het Camp Bedouin schijnt een leuk dorpje genaamde ‘Mut’ te liggen. Hier is de Dakhla oase ooit gesticht, dus besluiten we daar ‘even’ naartoe te lopen. De route blijkt vals plat te zijn, veelal door mul zand, en zonder beschutting wordt de hitte al snel ondraaglijk. Gelukkig hebben we wel genoeg water en koekjes bij ons, maar als we pas na 3 uur in Mut aankomen zijn we volledig gesloopt. Misschien toch niet zo slim. Na het eten van gebraden kip en rijst (bijna overal te krijgen in de woestijn) en een paar flesjes fris zijn we weer wat aangesterkt, en gaan we op zoek naar het oude centrum, dat door veel toeristen (welke toeristen?) wordt overzien. Al snel vinden we de oude citadel met modderstenen huisjes met palmtakken daken en daartussendoor ezelssporen met hier en daar een kameel. Ondanks de vervallen staat van veel van de huisjes is het echt de moeite waard hier rond te dwalen. De zonsondergang midden in de woestijn met palmbomen op de achtergrond is bijzonder mooi.
Gezien de ervaring van de dag ervoor besluiten we vandaag toch maar gebruik te maken van een van de vele overvolle mini(taxi)busjes die de streek rijk is. Eigenlijk zijn het niet meer dan oude pick-ups met een dak erop gelast die overal stoppen waar mensen staan te liften. Na wat onderhandelen en 5 keer van busje wisselen zijn we na een uur bij het stadje Al-Qasr op zo’n 35 km. Het oude stadcentrum, wederom opgetrokken uit roodbruine modderstenen huisjes met smalle steegjes, dateert nog uit de 13e eeuw en is gedeeltelijk gerestaureerd en in een veel betere staat dan Mut. Het superdoolhof is moeilijker dan we dachten en we zijn al snel even verdwaald, we verbazen ons erover dat deze voor water zeer gevoelige huizen nog recht overeind staan, er valt waarschijnlijk al eeuwen nauwelijks tot geen regen. Een sanitaire stop bij een vervallen huisje bevestigd dat de muren erg watergevoelig zijn. Een aantal huizen met speciale voorzieningen zoals een school, een pottenbakkerij en een korenmolen zijn in zeer goede staat. De meeste huizen zijn verlaten en sommigen zijn bezet door duizenden schreeuwende vleermuizen. Hier begeeft de enige digitale camera in ons gezelschap (van Jasper) het. Hoewel ik vandaag de dag pas 8 jaar digitaal fotografeer kan ik me die analoge camera’s met fotorolletjes al bijna niet meer voorstellen.
Terug in ons Bedouin Camp regelen we ’s avonds laat bij kampvuur en muziek een goedkope “special taxi” voor 300 Egyptische Ponden om de volgende ochtend naar Luxor te kunnen vertrekken. Tot onze verbazing komt ook nog iemand van de ‘Tourist Police’ langs om te controleren of we zijn aangekomen, dus het achterlaten van onze gegevens bij de controle post net na de eerste oase had dus wel degelijk nut!
Al lekker vroeg staan we in het ochtendzonnetje te wachten op ons vervoer naar Luxor. De chauffeur is aan de late kant, begrijpen we, blijkbaar moest hij toch niet uit een nabijgelegen dorpje komen maar van Asyut, op een halve nacht rijden. Hij is er wel al, maar blijkt nog te slapen ergens in het kamp, en is pas een paar uur daarvoor aangekomen. Na een halfuurtje zoeken zien we hem een beetje verdwaasd rondlopen. Hij reageert ongeïnteresseerd en afkeurend op onze vraag om duidelijkheid. We beginnen ons serieus af te vragen of de enige auto in deze nederzetting wel echt naar Luxor zal gaan vandaag. Vreemd genoeg vind ik hem enkele minuten later opeens triomfantelijk achter het stuur in zijn busje en blijkbaar wil hij meteen gaan. Hij geeft me meteen een naar en onbetrouwbaar gevoel, maar we besluiten om hem, door zijn slaaptekort, het voordeel van de twijfel te geven. Veel keus hebben we ook niet.
Maar ook als we onderweg op meerdere manieren proberen een gesprekje te voeren met hem reageert hij eigenaardig en ongeïnteresseerd. Het is een lange rit, maar gelukkig blijft hij goed wakker en bovendien rijdt hij goed door. Als we na een uur of drie de Kharga oase binnenrijden besluiten we iets te eten te zoeken. Tot onze verbazing hoeft de chauffeur in eerste instantie niets, maar hij blijft met draaiende motor in de auto zitten met onze bagage erin. Dat vertrouw ik niet, dus terwijl de anderen wat eten halen blijf ik in de buurt van het busje. Na weer wat rijst, bonen en kip gaan we op weg met een inmiddels nog chagrijnigere chauffeur.
Na 6 uur zand zien we weer wat activiteit en naderen we Luxor. Enigszins enthousiast pakken we de camera’s en we rijden de laatste 20 km langs de Nijl, maar wat we zien hoeft niet op de foto, want op de ene plek drijven nogal wat dode dieren, terwijl even verderop wordt gezwommen in een smerig bijna zwartgekleurd en sterk stinkend gedeelte.
Eenmaal aangekomen in het centrum van Luxor blijkt de chauffeur opeens 400 i.p.v. 300 Egyptische Ponden te willen hebben. Uit principe gaan we daar niet mee akkoord, er ontstaat een behoorlijke woordenwisseling en de gemoederen lopen hoog op. Uiteindelijk accepteert hij, met behulp van een paar lokals, de afgesproken prijs en hij verdwijnt met de staart tussen de benen. Wat een verschil met de aardige eerlijke George die we in Cairo hadden! Op naar de tempels van Luxor.
Foto's
