Feluca tochtje naar Elefantine

Door: Klompie44

Geplaatst op May 3, 2010

In de middag is het tijd voor een tochtje in een felucca, we willen naar het Olifanteiland. Het is heerlijk op het water. We varen langs het Old Cataract Hotel, waar ooit Agatha Christie, de Engelse detectiveschrijfster, een deel van haar boek ‘Dood op de Nijl’ heeft geschreven. Het imposante hotel ligt op een rots, hoog boven de rivier. Het in Moorse stijl ingerichte hotel heeft vele belangrijke bezoekers mogen verwelkomen waaronder Winston Churchill, koning Farouk en veldmaarschalk Rommel. Men is daar bijzonder trots op. Vanuit het hotel hebben de gasten een prachtig uitzicht op de Nijl en het tegenoverliggende eiland Elefantine. Wij op onze beurt, hebben vanuit onze felucca een mooi uitzicht op het hotel met zijn houten balkons en veranda’s.

Elefantine, het oudste bewoonde deel van Aswan stond in het Oude Rijk bekend als ‘Yebu’ (olifant). Het is niet duidelijk of de naam verwijst naar de granieten rotsblokken op de zuidpunt van het eiland, die op badende olifanten lijken, of naar het vele ivoor dat er ooit verhandeld werd. In de oudheid was het eiland het centrum van de cultus van Chnoem, de god met de ramskop, die de mensheid had geschapen en bepaalde wanneer de Nijl buiten zijn oevers trad. Tussen de ruïnes van de versterkte stad, die op de zuidpunt lag, staat de vervallen tempel van Chnoem, die in de 4de eeuw v. Chr. door Nectanebo werd gebouwd.
De plaatselijke gids brengt ons rechtstreeks en doelgericht naar een Nubisch huis. Of we naar binnen willen, ja, wij willen wel eens zien hoe een Nubisch huis er van binnen uitziet. Maar we ontdekken al rap dat het huis werkelijk van onder tot boven volgestouwd is met artikelen om te verkopen. We worden bij iedere stap die we zetten achtervolgd door drie mannen. Zij willen wel erg graag verkopen.

Wij willen niet kopen, dus dat klikt niet zo goed met elkaar zodat we snel weer buiten staan. De gids erkent zijn foute beslissing en neemt ons verder op sleeptouw. We wandelen tussen de dicht op elkaar staande gekleurde (oranje, gele en blauwe) huizen, slenteren over smalle zandsteegjes waar we alleen maar kinderen en geiten tegenkomen. Een enkele gesluierde vrouw veegt het straatje voor haar huis schoon. Dan klinkt vanaf de minaret de roep van de muezzin en ineens is de rust weg en zijn de straatjes overvol. De mannen haasten zich naar de moskee om gevolg te geven aan de roep van de muezzin.
Als de mannen allemaal in de moskee zijn en keurig aan het bidden zijn, komen we een jonge vrouw tegen. Zij vertelt dat zij naar haar groentetuintje gaat en als wij zin hebben mogen we er wel even een kijkje nemen. Het is opvallend groen en dadelpalmen omzomen de perceeltjes met de verschillende groenten. In de hoek van de tuin zit een rimpelige, oude man. Hij heeft prachtig krullende, grijze haren en een lange baard; hij zit op een kleedje te bidden. “Het is mijn opa. Hij zit de hele dag in de tuin totdat hij ’s avonds wordt opgehaald om te slapen. Zijn benen willen niet meer. Hij heeft zelf gekozen om hier de hele dag te zitten. Praten doet hij nauwelijks, hij heeft daar geen zin meer in”, aldus de jonge vrouw.

Het kleine museum bij de aanlegplaats van de felucca’s slaan we over evenals de Nijlmeter die er vlakbij ligt. We nestelen ons weer op het bankje in de prachtige oude zeilboot en varen weg van het Olifanteneiland.
Het diner gebruiken we in het hotel op een fantastische plaats en wel op een van de terrassen vanwaar we uitkijken op de Nijl, terwijl in het maanlicht de felucca’s huiswaarts keren.
(Habibi, Habibi - Egypte, een belevenis)