met een Egyptenaar op pad...
Hurghada
Egypte
Corriebalten
met een Egyptenaar op pad...
Half januari, de lente is nog niet in zicht, goede voornemens verliezen aan kracht, de vakantie lijkt nog zo ver weg, de dagen zijn lang en donker. Dus redenen te over om onverwachts de zon in Egypte op te zoeken.
Egypte, you love it or hate it. Somiggen zeggen het is een vieze zandbak met een hoop oude stenen. Anderen roemen de oude geschiedenis en hebben het over de vriendelijke gastvrijheid
Wij gaan naar Hurghada aan de Rode Zee dat op zich niet veel met Egypte van doen heeft. Een gewone strandvakantie. Onszelf eens lekker laten verwennen na al die drukke dagen in december.
Als we de tweede dag ons mooie hotel verlaten voor een fikse wandeling door het stadje- lees hoofdstraat want zijstraten zijn niet geasfalteerd, kippen en kalkoenen scharrelen er met vele kindjes rond, stopt er na een kilometer of twee een personenauto. Het portier gaat open en Co raakt met de Egyptische man in gesprek. Als ik vraag wat er is zegt hij: Dit is de man van het hotel, de receptionist. Ik antwoord: O ja ?
Even later hobbelen we door de straat en vertelt Hossam honderduit. Hij is op weg naar de moskee en wil ons deze wel laten zien. Hij toetert en schreeuwt er lustig op los zoals een goede Egyptenaar in het verkeer hoort te doen. Er is namelijk maar een verkeersregel: er zijn geen regels!
Waar voorheen het stadje werd bevolkt door vissers en de (mannelijke) arbeiders in de toeristenindustrie, wordt de laatste jaren het straatbeeld meer dat van een gewoon stadje. De komst van vrouwen en kinderen van het hotelpersoneel, mogelijk gemaakt door gesubsidieerde bouw van appartementencomplexen en scholen, maken de stad levendiger.
Hossam is 29 maar woont nog bij zijn moeder. Heel normaal want Egyptenaren gaan pas het huis uit op de dag van hun trouwen. Hossam heeft erg veel plezier in zijn werk, en mag erg graag een praatje maken met de mensen die hij ontmoet . Regelmatig neemt hij mensen mee naar een theehuis. De mannen brengen hier de nodige tijd door, waar ze genieten van een glas thee, een waterpijp, een goed gesprek of een spelletje domino.
Op iedere vierkante kilometer staat wel een moskee en vijf keer per dag wordt daar opgeroepen tot gebed. De grote Aldahaar moskee koestert zich in het zachte namiddaglicht. Voor we naar binnen gaan word ik door een vriendelijke dame in een galabia gehesen. Ook mijn haren worden met een doek omwikkeld. Op de binnenplaats zit een vrouw en twee kindjes spelen om haar heen.
Als ik mijn schoenen uitdoe loop ik de moskee binnen over zachte tapijten. De vredige stilte in de moskee is indrukwekkend na het hectische stadsverkeer. We gaan op de grond zitten en raken met Hossam in gesprek over het leven in Egypte.
Een uurtje later stoppen we temidden van vissen, schapen, konijnen en kippen, veelal opgestapeld in kratten. Halfoverdekte binnenplaatsjes met vis in de prachtigste kleuren, grote variatie aan fruit en groente, maar ook een schaap kan er ter plaatse worden geslacht. Je ziet op de soeq downtown geen toeristen. Door plassen en modder banen we ons een weg langs verbaasde marktverkopers. Ik kijk mijn ogen uit. Een vrouw wil die avond kip eten en de marktkoopman zoekt een vette uit. Diverse keren houdt hij een fladderende kip omhoog. Deze?. Uiteindelijk loopt de vrouw tevreden weg. De kip bungelt aan haar arm. Nog een keer dient ze een protest in door met haar vleugels te slaan maar het mag niet baten.
De schemering is al in een vergevorderd stadium als Hossam ons bij het hotel afzet. Egyptenaren geven Bakshies als iemand hen van dienst is. Dus Co overhandigt hem ook wat. Als we binnen aan een heerlijk drankje zitten na te genieten van een boeiende middag zeg ik: Dus Hossam is onze receptionist. Co kijkt me aan. Ja dat zei je toch. Ik vroeg je is dit onze receptionist en toen antwoordde jij met ja. Lachend kijk ik hem aan. Ik verstond; dit is onze receptionist.We kijken elkaar aan en schieten in de lach.
Enfin de aardige Hossam bleek dus niet in het hotel te werken en we waren met een vreemde op pad geweest, maar wat een leuke middag was het! Dit is wat reizen leuk maakt toch die onverwachte ontmoetingen..
Foto's
