S.O.S... blub blub blub

Door: Edwinaverdingh

Geplaatst op Jan 1, 2011

SOS....blub blub blub....

Even een weekje uitblazen in Hurghada. Wij, de eeuwig actieve reizigers. Hoe komen we er bij? Wat luieren, boekje lezen, gewoonweg genieten van de rust. Alles mag niets moet.

Na enkele uren op ons zeteltje zijn we het al beu. Eerlijk gezegd ben ik na enkele minuten al uitgekeken, daar, op mijn zeteltje te midden van bruin gebakken lijven die lijken te pruttelen in zonnebrandolie. Niet dat ik iets tegen deze mensen heb, maar het is niet echt mijn ding.

We beginnen onmiddellijk te plannen wat we zouden kunnen doen. Tja, midden in een zandvlakte is de keuze zeer beperkt, maar we geraken het eens. We zouden gaan snorkelen. Natuurlijk hebben we zelf geen snorkelmateriaal meegebracht, maar dat is geen probleem. We krijgen alles aan boord van de boot.
Samen met heel wat andere toeristen, die zich waarschijnlijk ook al dood verveelden op hun bedje, kijken we dit avontuur tegemoet. Ik moet toegeven dat ik me nog nooit zo toeristisch gevoeld heb als nu. Als een kudde gnoes zitten we opeengepakt in een drijvend ding waarvan ik niet overtuigd ben dat dit überhaupt zal blijven drijven.

We krijgen verhalen te horen over de prachtige koralen en ongelooflijk mooie sierlijke bewoners diep in de Rode Zee. We kijken, net als bij de geboorte van een eerste kind, onze gids met volle verwachting en spanning aan. Ik zal en moet die zee in!

Mentaal bereid ik me voor op dit onderwateravontuur. In mijn zwemoutfit voel ik me net als één of andere James Bondgirl, alleen de dolk op mijn kuitbeen ontbreekt nog. Oké Edwina, genoeg gefantaseerd!
Dan krijg ik mijn materiaal. Help! De zwemvliezen blijven gebogen staan en mijn voeten voelen aan als een stel verkrampte kraaienpoten. In het water zal het wel beter gaan, denk ik bij mezelf. Oké, nu die duikbril nog even op maat maken en die snorkel nog. Niet dat ik het graag vertel, maar een week geleden heb ik blokjes op mijn tanden laten zetten. Mijn lippen voelen aan als een geitenvel dat net over een djembe aangespannen werd. Nu nog even die snorkel er in proppen! Gelukt! Op dit moment lijkt de spanning in mijn mond zo hoog op te lopen alsof het lijkt dat mijn lippen elk moment kunnen gaan uiteenspatten als een waterballon die de grond raakt. Maar ik blijf doorzetten! Ik zal die geboorte meemaken!

Mijn man en zoon denken dat het me niet gaat lukken, maar ze hebben het mis!

Ik spring daar heldhaftig de Rode Zee in en besef plots dat het water mijn middenrif bijeen perst. Ik probeer terug in te ademen maar het blijft bij kleine snakjes. De rest van mijn gezin denkt dat heldhaftige moeder vertrokken is en snorkelen de wijde zee in. Blijkt ook nog eens dat mijn zwemvliezen niet mee willen werken, dat die duikbril aan vernieuwing toe is en dat ik plots besef dat ik geen meter vooruit ga geraken. Terug gaan kan niet! Dat doet toch geen enkele James Bond girl. De gids die ons rond het koraalrif leidt is al vertrokken. Als ik dan ook nog eens voel dat die snorkel en mijn opgespannen lippen niet waterproof zijn, voel ik me net als een oud wrak dat langs alle kanten water schept. Het is pompen of verzuipen! Ik probeer met mijn pruttelende motor tot bij de gids te geraken. Hij is mijn redding! Of toch zeker die reddingsboei die hij bij heeft. Als ik die kan bereiken komt alles weer goed.

Zo nu en dan zie ik mijn zoon en echtgenoot als racende speedboten voorbijrazen, maar niemand die pruttelende moeder opmerkt natuurlijk!

Met een laatste krachtige slag slagen mijn handen erin om die boei vast te grijpen. Ik ben al blij dat ik niet de enige ben die zich al vastgeklampt heeft. Ik voel me natuurlijk ronduit belachelijk, maar het is dit ofwel zelf een attractie worden op de zeebodem.

Die snorkel heb ik ondertussen al uit mijn mond verwijderd. Moest er nu een strakke wind staan dan zouden mijn lippen als zeilen kunnen dienen en reisde ik gegarandeerd de wereld rond in minder dan 80 dagen.

Zo nu en dan heb ik het onderwaterleven aanschouwd. Het is ongelooflijk prachtig, maar je kan niet geloven hoe blij ik ben dat ik terug naar die boot kan.

Als een verzuipte kat hijs ik me aan dek. Als mijn familieleden opgewekt als 2 vliegende vissen aan boord springen probeer ik nog enthousiast over te komen, maar op de één of andere manier valt het toch op dat dit avontuur voor mij niet echt een positieve ervaring was. Hoe het komt?
Ik zou het niet weten...