Wat doe ik mijzelf toch iedere keer aan

Door: Ejfovermaat

Geplaatst op Jun 9, 2010

Iedere keer als ik mijn reis begin denk ik; wat doe ik mijzelf toch aan ! Vooral als ik richting Dahab in Egypte vertrek. Enorme stapels cadeautjes die ik op de een of andere manier weer mee moet zien te krijgen. Ik ga namelijk niet alleen met vakantie, maar ga ook naar vrienden toe. Tussen die bezoeken door verzamel ik vele cadeaus in de vorm van kleding, speelgoed e.d. Ik struin de winkels en aanbiedingen af op zoek naar zaken die zij goed kunnen gebruiken. Mijn vrienden zijn dan ook geen Egyptenaren, maar Bedouinen. Het inkomen is laag en onregelmatig, de kwaliteit van kleding is minder en het speelgoed is bijna niet te koop of erg duur. Een gezin met drie kinderen en nog een op komst kan wel wat steun gebruiken. Ik ben dan ook zo'n beetje de suikertante van deze en andere kinderen in de omgeving.Het leuke is namelijk dat ze alles delen. Ik neem dan wel alles mee voor dit gezin, maar het wordt genereus gedeeld met anderen. Dat doet mij zo'n deugd en maakt alle ellende van het gezeul met zware tassen meer dan goed.Inclusief mijn duikbagage had ik deze keer een record van 50 kg !
Het ergst vind ik nog het stuk van huis naar de trein.In know time moet ik altijd zien dat ik de vele stuks bagage in de trein zie te krijgen [gooien] voordat deze zich in beweging zet en zonder mij vertrekt. Iedere keer weer levert mij dat stress op en neem ik me voor de volgende keer minder mee te nemen !
Leve Egyptair die absoluut geen probleem maakte van de 50 kg. Ik had namelijk nog wat van hen tegoed. De vorige keer had ik enorme vertragingen en ben ik uiteindelijk via Frankfurt in Amsterdam beland. Na een klachtenbrief kreeg ik van hen een korting op mijn vlucht en extra bagage vrijdom, omdat ik een "vaste klant" van hen ben.
Gelijk de eerste avond op bezoek bij mijn vrienden is het feest. De kinderen weten van gekkigheid niet wat te doen. Alles wordt uitgepakt en ligt op een grote hoop. Iedereen zit er in te trekken en glundert van oor tot oor. Ik voel me net Sinterklaas en bekijk het allemaal van een afstandje met een tevreden gevoel dat ik er opnieuw in geslaagd ben om leuke dingen mee te nemen. De klapstukken zijn toch wel de step en het skatebord. Na wat uitleg van mijn kant kunnen de kinderen niet wachten om het uit te proberen.Erg behendig zijn ze niet. De coordinatie ontbreekt om met een voet af te zetten en op een te staan. Veel oefenen dus !
Iedere keer als ik bij hen langs ga voor een kop thee of diner wordt er flink geoefend. Uiteindelijk hebben ze het door en aan het eind van mijn vakantie hebben ze het een beetje onder de knie. Vol trots wordt ik meegetroond naar een stukje asfaltweg en volgt een demonstratie van hun kunnen. Ik voel me erg trots en sta te glunderen. Even ben ik vergeten wat het me voor moeite gekost heeft om o.a deze dingen bij hen te krijgen. Ik vermoed dat ik mezelf dit nog vele malen zal aan doen, al is het maar om die gelukkige kindergezichtjes te zien.