Suikerfeest in Caïro
Cairo
Egypte
Suzannepater
Suikerfeest in Caïro
Caïro Egypte, 13 oktober 2007
Na 4,5 uur vliegen wordt de landing ingezet. Zodra we de grond raken dringt er een prikkelende brandlucht de cabine in. Mensen om me heen kijken stoïcijns voor zich uit, maar ik kijk uit het raampje op zoek naar het onheil. Wanneer ik het ‘gordels-los-signaal’ hoor en iedereen op staat om zijn of haar handbagage te pakken, word ik rustiger en verlaat met de meute het vliegtuig.
Eenmaal uit het vliegtuig lijkt de brandlucht erger te worden, een paar uur later weet ik dat dit de geur van Caïro is…
Het is 22.00 uur en de eerste dag van de Eid, het Suikerfeest is begonnen. Zodra ik met de taxi de binnenstad in kom sjokken, word ik overweldigd door de hoeveelheid mensen op straat. Het is een drukte van jewelste en het valt me al snel op dat alle vrouwen flink gesluierd zijn. Ik zit op de achterbank van de taxi met mijn blonde haren en blauwe ogen en voel me een beetje ongemakkelijk. Af en toe stopt de chauffeur omdat er iemand naar binnen wilt kijken, we zijn een ware attractie.
Vanuit mijn hotelkamer hoor ik tot vroeg in de ochtend het geluid van feestende mensen op straat.
De volgende ochtend zie ik dat onze kamer een klein Frans balkonnetje heeft vanaf waar je een perfect uitzicht hebt op een van drukste verkeerspleinen in Caïro. Terwijl ik rustig in het zonnetje aan mijn ontbijtje begin, kijk ik vermakelijk naar wat zich vlak onder mij afspeelt.
Iedereen rijdt waar hij of zij wil, belijning op de weg is er niet, wat overigens best een oplossing voor ons fileprobleem in Nederland zou kunnen zijn. Op een driebaansweg rijden, met wat passen en meten, met gemak zes auto’s naast elkaar.
Op iedere hoek van een straat die op de rotonde uitkomt, staat een politieman in een wit pak met een traditionele arafat-sjaal op hun hoofd, een grote AK ‘47 om hun schouder en een fluitje in hun mond. Met veel poeha en grootste gebaren proberen zij het verkeer op de 5-armige rotonde in juiste banen te leiden, maar de bestuurders in Caïro hebben hier geen boodschap aan. Hier telt: wie het luidst toetert en het hardst rijdt, heeft voorrang. Gelukkig voor de politieman vindt hij vooral zichzelf interessant en kijkt dan ook zeer zelfvoldaan wanneer er enkele auto’s stil blijven staan. Dat hij gelijktijdig met zijn collega op een andere hoek een teken geeft om weer door te rijden en daardoor opnieuw ultieme chaos ontstaat, deert niemand.
Na het ontbijt dat vooral bestaat uit bruine bonen en kikkererwten, gaan we op pad naar het Egyptisch museum. De stad lijkt uitgestorven maar voor een enkeling op straat blijken wij ondanks onze lange broeken, shirtjes met lange mouwen, haren onder een pet en een zonnebril toch nog steeds een attractie.
Het Egyptisch museum is zoals verwacht vol met zwetende toeristen in korte bermuda’s en spaghettibandjes truitjes. Busladingen mensen worden voor de deur afgezet om te voorkomen dat de westerlingen zich moeten mengen onder het Egyptische volk op weg van hun airconditioned hotelkamer naar de mummies. Met haastige spoed doe ik me tegoed aan de rijke historie van Egypte, gelukkig is er een maximaal aantal personen dat tegelijkertijd de ‘mummy-room’ in mag. Na een indrukwekkende blik op deze zeer goed geconserveerde koningen te hebben geworpen, staan we binnen een uur weer buiten, verdreven door het massatoerisme, op naar ‘old Caïro’.
We besluiten te lopen, maar de bewegwijzering blijkt net zoals de belijning op de wegen, grotendeels te ontbreken. Gelukkig worden we weer op het goede spoor geholpen en dwalen we nog de hele middag door de nauwe en stinkende straatjes van het oude centrum om uiteindelijk bij een lokaal restaurantje ons tegoed te doen aan een Egyptische specialiteit met als hoofdingrediënt opnieuw kikkererwten.
Na het diner lopen we terug naar ons hotelletje. Inmiddels is de stad ontwaakt en barst het feestgedruis weer los, de viering van de tweede dag Eid is begonnen.
Al sjokkend tussen de mensenmassa langs de vele etalages waarin de gehele winkelvoorraad lijkt opgeslagen, verbaas ik me opnieuw over deze stad.
De eerste 24 uur in Caïro zitten er op en zelfs Bangkok lijkt er niets bij. De geur, de herrie, het geschreeuw en getoeter… alles wordt door Caïro overtroffen.
De volgende dag gaan we met de metro naar Giza. Eenmaal onderweg laten we ons ondanks alle waarschuwingen in de Lonely Planet toch om praten om per kameel tegen ‘real Egyption price’ in plaats van tegen ‘tourist price’, de piramides van Gizeh te verkennen. Uiteindelijk betalen we zeker drie keer de entreeprijs, maar we hebben enorm veel plezier op die kameel. Er zijn inderdaad nauwelijks toeristen te bekennen in de woestijn rondom de piramides, maar na drie uur hobbelen tussen de bulten van dat enorme beest, begrijp ik waarom men als luxe toerist toch de voorkeur geeft aan een airconditioned mini busje.
De piramides zijn zeer indrukwekkend, het is onvoorstelbaar dat deze bouwwerken handmatig en meer dan 5000 jaar geleden gebouwd zijn. De kamelentocht blijkt ook een aanrader maar voorkom dat je gids een kamelenwedstrijd gaat doen terwijl jij zelf nog op de kameel zit. Dit kan een hilarisch gezicht zijn voor je medereizigers, maar het levert behoorlijk benauwde momenten op wanneer dat beest het op eenmaal op een rennen zet. Bovendien komt dit zeker niet ten goede aan de schuurplekken op benen en billen…
Eenmaal terug in Caïro maken we vlak voor zonsondergang een wandeling langs de Nijl waar inmiddels de derde dag van het Suikerfeest volop gevierd wordt. Het is prachtig om te zien hoeveel kleurrijke bootjes met feestende mensen over deze immense rivier af en aan varen. Het is onwerkelijk om te zien hoeveel cruiseschepen hier aangemeerd liggen, allemaal met hun koers richting het zuiden. Dezelfde koers als wij die avond zullen gaan zetten.
Met het aflopen van de laatste dag van het Suikerfeest verlaten wij deze ongelofelijke metropool en zakken we met de nachttrein 700 km af langs de Nijl, op naar Luxor…
Foto's
