Rondleiding met meneer Fahti
Cairo
Egypte
Zandkorrel
Rondleiding met meneer Fahti
Het is de eerste dag van onze rondreis door Egypte. Na een ochtendexcursie met de groep, zijn we ’s middags aan ons zelf overgelaten. Mijn reisgenote en ik besluiten naar de bazaar te gaan. Op advies van de reisleider nemen we netjes een taxi en laten ons afzetten op de juiste plek. Achteraf gezien was die juiste plek waarschijnlijk niet zozeer de juiste plek voor ons, maar wél voor de gehaaide ‘toeristenjagers’ die er rond lopen. Wij werden direct herkend als geschikte prooi: nog bleek van de Europese winter, gewapend met plattegrond en zoekende blik. Wij werden aangesproken door een vriendelijke man met de vraag of hij ons kon helpen. Natuurlijk zeiden wij braaf dat dat niet hoefde, waarop de man een gokje waagde: of wij uit Nederland kwamen? Op ons bevestigende knikken perste hij er een paar Nederlandse zinnen uit, die het gewenste doel troffen: wij, naïeve beginnende wereldreizigers, waren zwaar onder de indruk om in het verre Egypte een meneer te treffen die Nederlands kon.
Natuurlijk wist de man toen dat hij beet had. Hij stelde voor om ons iets te laten zien, hij wist een plek met een mooi uitzicht over de stad, dat vonden wij zeker wel leuk. Daarna zou hij ons natuurlijk gewoon verder laten gaan met ons bezoek aan de markt, vanzelfsprekend.
Wij, nog helemaal de beleefdheid zelve, volgden de man. Dat ging op een holletje, geen tijd om onderweg iets te bekijken, foto’s maken, laat staan om de route uit het hoofd te leren. Uiteraard was dat ook de bedoeling, na een aantal keren links-rechts-links door smalle, drukke steegjes vol mensen, ezels, karren en gedoe, waren wij allang de weg kwijt. Overgeleverd aan meneer Fahti – zoals hij zich voor had gesteld.
De uitzichtplek bleek inderdaad indrukwekkend: volop zicht op een enorme vuilnisbelt. Maar meneer Fahti had nog wel een paar mooiere bezienswaardigheden voor ons – wij gingen toch wel even met hem mee? Wij – toch niet helemaal onwetend – zeiden dat we echt geen behoefte hadden aan een rondleiding en daar ook niet voor wilden betalen. Meneer Fahti vond betalen echt een idioot idee: natuurlijk hoefden wij niet te betalen, hij vond het gewoon leuk om ons even wat mooie dingen van zijn prachtige stad te laten zien, want: “I am your friend”.
Een nieuwe vriend rijker, werden wij in een razend tempo van hot naar her gesleept. Na verloop van tijd kondigde meneer Fahti aan dat we nu een kerk gingen bezichtigen en die kerk had dringend donaties nodig – de kerk werd natuurlijk beheerd door vrienden van meneer Fahti. Aangezien wij immers niets hoefden te betalen voor de rondleiding…. Nou ja, wij doneerden natuurlijk een aardig bedragje.
En voort ging het weer…
Tot meneer Fahti na een wandeling van anderhalf uur aankondigde dat hij een winkel bezat en dat het wel aardig was als we daar een kopje thee gingen drinken. Wij waren nog steeds compleet de weg kwijt en moesten heel nodig plassen, dus nou ja – geen keuze. Inmiddels was het donker geworden en wij volgden meneer Fahti in een donker straatje. Er ging een onzichtbare deur open – een donker gapend gat lag voor ons. Meneer Fahti knipte een gloeilamp die aan een draadje hing aan en zie daar: de winkel! Deze winkel was niet veel meer dan een kast zonder ramen (en zonder toilet natuurlijk) behangen met planken die volgepropt waren met allerlei prullaria. De thee werd van elders aangerukt en wij informeerden eens voorzichtig of meneer Fahti ons naar de taxistandplaats kon terug brengen, wij moesten immers erg nodig naar het toilet. Natuurlijk zou hij ons brengen! Nadat wij een souvenir hadden gekocht, natuurlijk.
Natuurlijk…
Na ellenlange onderhandelingen kocht ik dan maar een veel te duur (bleek later) doosje. En dan nu… taxi? Nee, mijn reisgenote moest toch ook nog wat kopen? Het argument dat het doosje voor ons samen was, werd natuurlijk niet geloofd, dus ook mijn reisgenote begon maar weer te onderhandelen – waarbij wij ondertussen hoopten dat wij niet in onze broek zouden plassen. Twee ongewenste souvenirs rijker, vroegen wij opnieuw naar de taxi. Natuurlijk, natuurlijk. Maar eerst betalen voor de rondleiding! “Hoezo vrienden? Jullie denken toch niet dat ik tijd heb om zomaar een paar uur te gaan rondwandelen?’
Onze blazen drongen aan op snel betalen. Ok, hoeveel kost zo’n rondleiding dan? Vriendelijk zei meneer Fahti dat we dat zelf mochten bepalen. Na enig overleg overhandigden wij een paar biljetten. Meneer Fahti telde ze, stak ze in zijn broekzak, sloeg zijn armen over elkaar en leunde rustig achterover: “Not enough…”
Het verhaal eindigt er mee dat wij nog (net) genoeg geld hadden om met de taxi naar het hotel te gaan en daar héél lang op de wc te gaan zitten…
Mag ik ter verdediging nog aanvoeren dat ik toen nog heel jong was en dat dit mijn eerste reis buiten Europa was?
Foto's
