Aswolk, gestrand in Egypte

Door: Nita92

Geplaatst op Apr 19, 2011

Zoals bijna ieder jaar vertrokken we na een lange koude winter in april met een groep duikers naar de tropische wateren van de Rode Zee, onze favoriete duikbestemming. We hadden een safari geboekt op de M/Y Excellence van de Sea Serpent fleet. We waren al eerder te gast op dit schip en ook toen waren we al erg te spreken.

Op de dag dat we naar huis zouden gaan, na een heerlijke week prachtige duiken te hebben gemaakt, hoorden we dat er een aswolk boven Europa hing die afkomstig was van een vulkaan in IJsland. We zagen er een hard hoofd in om die avond te gaan vliegen. We werden echter keurig op tijd opgehaald en we namen afscheid van de crew, van Ahmed en van Egypte. Het laatste kreeg een geheel andere wending……

Op het vliegveld volgden we de gebruikelijke procedures. Toen we eenmaal naar de gate liepen kregen we in de gaten dat het waarschijnlijk toch niet goed zou gaan; het was te druk, te rumoerig en te rommelig. Mannen in nette pakken liepen te gillen in de vertrekhal , reizigers zaten gespannen voor zich uit te staren en iedereen was onzeker over wat er ging gebeuren. Een vlucht voor ons werd gecancelled en de medewerker beval de reizigers om naar de immigratie terug te gaan.
Na uren en uren wachten, zonder extra informatie, kwamen er plotseling 2 vliegers van Transavia naar de infobalie toegelopen. Ze vertelden de passagiers van 2 vluchten dat ze niet meer konden vliegen vanwege de vulkaanas en verzochten ons terug naar buiten te gaan, om hierna naar een hotel gebracht te worden. We konden dus onze koffers weer van de band halen. In de bagagehal stonden zeker 350 Nederlanders en Belgen verdwaasd te kijken, wachtend op wat zou volgen.

Even later werden we met een lange caravaan bussen terug naar Hurghada gebracht, zo dachten we. De bussen reden echter dik een half uur zuidwaarts de woestijn in en stopten uiteindelijk ergens in "the middle of nowhere" bij een bord waarop Makadi Bay Resort stond. Het bleek een 4-sterren resort te zijn. We kregen allemaal een polsbandje en een boodschap dat we nog konden dineren als we dat wilden (het was inmiddels bijna middernacht). Per stel kregen we een kamer toegewezen die dik 60 vierkante meter mat, incl. bankstel, flatscreen en groot terras. De slaapkamer was haast al net zo groot en de badkamer met marmer betegeld. Niet slecht!

Op een kleine 10 meter van ons terras was een zwembad waarvan ze er in totaal 9 bleken te hebben. Op TV zagen we berichten van gestrande reizigers op vliegvelden. Och, dan hadden wij het nog niet zo slecht getroffen. Makadi Bay is een exotisch moors dorp, gebouwd rond een groot centraal zwembad met palmbomen. De volgende ochtend moesten we ons rond 10 uur bij de receptie melden met maar liefst 350 andere gasten. Ze vertelden dat we de nacht wederom op het resort zouden doorbrengen. Ondertussen lag het vliegverkeer boven heel Europa zowat plat. Wij vonden het prima zo (heel wat anders dan de beelden welke we op tv zagen van gestrande reizigers op veldbedjes op de luchthavens) en gingen in galop onze zwemkleding ophalen om het zwembad nog maar eens te testen. Een ontbijtje had ons toen al verzadigd en we lagen tot aan de lunch te zonnen om vervolgens te gaan genieten van het lunchbuffet en de poolbar. Nee, je kunt zeggen wat je wilt, Transavia had het goed voor elkaar. Nou hadden wij gemakkelijk praten omdat we de komende dagen allemaal nog vrij waren. Toch gaf het ook een beetje een onbehaaglijk gevoel en we speculeerden over hoe lang het nog kon gaan duren. Volgens sommigen nog wel enkele weken. Enkele reizigers werden al zenuwachtig en kribbig tegen de manager van het hotel die het overigens heel erg goed deed. Extra handdoeken, water aan het zwembad, niets was te veel.

Op zaterdag moesten we ons weer om 10:00 melden bij de receptie. Opnieuw was er nog geen nieuws te melden en dus waren we weer veroordeeld tot het zwembad. Toen we juist op weg waren naar de lunch hoorden we enkele Nederlanders zeggen dat er bericht was gekomen om zo snel mogelijk te gaan pakken. Het plan was om ons naar Barcelona te vliegen om van daaruit met de bus verder te reizen naar Nederland. Tjemig, dat is wel een heel eind rijden met een bus, iets waar we normaliter nou juist niet voor kiezen.

Tegen 2 uur vertrokken we met bussen naar het vliegveld . Rond 19:00 uur waren we dan toch eindelijk airborne en 5 uur later landden we op het vliegveld van Barcelona.

Buiten bij de uitgang werden we opgewacht door Nederlandse meisjes die ons naar Spaanse bussen leidden. Hier en daar was men al wat aan het dringen want niet iedereen zou meekunnen. Een juffrouw in onze bus werd gedwongen om haar baby maar 20 uur lang op schoot te houden. Ieder plekje was er immers één! Gelukkig zwichtte het Nederlandse meisje voor de smeekbede en vertrokken we diep in de nacht richting het Franse Lyon. Daar zouden Nederlandse bussen het transport overnemen. Tegen elf uur kwamen we aan op een parkeerplaats voorbij Lyon waar inderdaad wat bussen stonden te wachten. De chauffeurs hadden haast. Ze waren de avond ervoor vertrokken en hadden net als wij heel de nacht gereden. Nu wilden ze met slechts 1 stop op een rit van 8 uur zo snel mogelijk naar huis. Och, we vonden het wel best en vermaakten ons met een dutje en wat TV-ergernis.

Rond half 9 kwamen we dan eindelijk doodmoe maar voldaan in Nederland thuis aan. We hadden het gered door ons relaxed op te stellen. We waren nu heuse vulkaanveteranen! De luchtvaartmaatschappij heeft dik zijn best gedaan en een pluim verdiend. Het was een geoliede machine die ons geen cent extra heeft gekost, behalve dan 3 extra reisdagen die door het verblijf op het resort geen straf waren.