Weemoedig weerzien na 40 jaar

Door: Lubbja01

Geplaatst op Jun 27, 2018

In een eerdere blog maakte ik een verhaal over het dorpje Sidogo, waaraan ik warme herinneringen bewaar. Afgelopen winter was ik opnieuw in Burkina Faso voor de Stichting Sahelp. Samen met Luuk bracht ik na eerdere bezoeken in 1977, 1978 en 2014 opnieuw een bezoek aan dat traditionele dorp. Ik was benieuwd of er nog altijd geweven werd op de meest traditionele manier.

Aangezien we niet de precieze plaats wisten , vroegen we dit aan enkele jongemannen. Met een stoet van 10 jongeren werden we naar zijn werkplek begeleid. De wever was nog altijd aanwezig en in de schaduw van een boom schoot de scoop driftig heen en weer. Voor de gelegenheid had ik een foto meegenomen van 4 jaar geleden toen ik samen met mijn familie op bezoek was. Hij herkende zichzelf wat een gulle lach opleverde. Met behulp van onze chauffeur die ook Mauré sprak  informeerden we hoeveel meter per dag gewoven werd, wat zijn werktijden waren etc.. Hij vertelde dat hij dit al 50 jaar deed van 's- morgens 6 tot 's avonds 6. Bij mij ging een lichtje branden. Dit betekende dat deze man dezelfde moet zijn geweest die ik bij mijn bezoeken 40 jaar geleden ook zag. Hij toverde zijnlegitimatiebewijs te voorschijn. Deze was in feite al verlopen en had forse brandschade. Who cares. Een bizarre wetenschap om te ontdekken dat je opnieuw kennismaakt met iemand die je eerder op dezelfde wijze hebt gezien. We vroegen aan de jongemannen of er iemand was die dit later zou gaan overnemen. We werden hartelijk uitgelachen. Mijn conclusie: waarschijnlijk hebben we één van of wellicht de laatste ambachtelijk werkende wever in Burkina Faso gezien.

Foto's

Legitimatiebewijs met brandschade

Lubbja01