Ik werkte als vrijwilliger voor 5 maanden in Burkina Faso. Als 18 jarige moest ik zorgen voor 20 jongens tussen de 12 en 21 jaar die jarenlang op straat hadden geleefd. Niet lang nadat ik aan kwam brak er onrust uit en vluchtten mensen naar elders. Ik kon de jongens niet achter laten ,tegen beter weten in. Ik was naïef en het deed me pijn om er (als tiener opgegroeid in een klein dorp),terwijl de kogels rond mijn oren vlogen, de lege en beschadigde gezichten van deze jongens te zien. Voor altijd beschadigd en gebroken. Me realiserend dat dit land me had gedwongen volwassen te worden. En dat de wereld zo veel harder was dan ik als jong meisje had gehoopt