Bestemming Ouagadougou
Ouagadougou
Burkina Faso
Mireille
Bestemming Ouagadougou
Op een koude herfstige avond in Utrecht reageert een vriendin enthousiast ‘Wat leuk dat je naar Bokito Faso gaat’. Een begrijpelijke vergissing want het drama in Blijdorp ligt ons nog vers in het geheugen. Nee wij gaan niet naar ‘Bokito Faso’ maar Burkina Faso een Republiek in West Afrika behorend tot de Sahel landen naast Mali, boven Ghana en ooit gekoloniseerd door de Fransen. Mijn tong struikelt nog altijd over de plaats waar mijn vriendin Petra woont: Ouagadougou, de hoofdstad.
Het is december 2007, een paar dagen voor kerst. Schiphol: mijn reisgenote Olga en ik lopen langs de uitbundige kerstversierselen richting uithoek pier D. Wij zijn op weg!
De tussenlanding in Tripoli is alsof je midden in een oude film terechtkomt waarvan de strekking je volledig ontgaat. Chaos, zes vluchten komen tegelijk aan en vijf moeten binnen een uur weer vertrekken. Drie loketjes en nog eens drie loketjes waar iedereen langs moet en heel veel ‘belangrijke’ mannen in uniform. Sommige roken verveeld hun peukje, anderen hebben alleen oog voor hun mobieltje, en er zijn er ook die zich druk gesticulerend naar elkaar over één papiertje buigen – vragen van passagiers worden terloops in het Arabisch beantwoord of men wordt met een knikje gecommandeerd om door te lopen. En dan wachten we. En wachten we…
Uiteindelijk, drie uur later, nadat eerst vier andere vluchten die ook vertraging hadden vertrokken zijn, mogen wij aansluiten bij een ellenlange rij die langzaam langs de vier volgende officials kronkelt. Tegen de tijd dat we als een van de laatsten aan boord gaan zitten natuurlijk alle bagageruimten propvol, en zijn de achterste twee rijen stoelen torenhoog volgestouwd met bagage. Vol, geen zitplek. “Zoek zelf maar een plek” zegt de hostess met een lieve glimlach. Ja maar waar dan? Na enig stampei van mijn kant maken maken we aanstalten ons in het gangpad te installeren en er worden haastig twee stoelen vrij gemaakt op die achterste rij tussen de precair opgestapelde bagage.
Het is drie uur in de ochtend en de landing wordt ingezet voor Ouagadougou. De vermoeidheid is vergeten: we zijn er! We komen in een klein gebouwtje met weer erg belangrijk doende politieagenten en douane personeel, deze keer wél allervriendelijkst. Buiten wacht onze vriendin Petra - de witneuzen zijn op één hand te tellen in deze mensenmenigte. Om ons heen klinkt een kakofonie aan stemmen – iedereen duwt, schreeuwt en omhelst dat het een lust is. Vier keer zoenen is gebruikelijk, en we vallen natuurlijk meteen uit de toon met de Nederlandse drie. De zwoele nacht warmte valt als een deken om ons heen en ik ruik Afrika, een voor mij zo bekende geur van stof, rook en zweet. Als kind uit Oost Afrika ervaar ik het als een thuiskomen. Onze vrienden wonen in Ouaga 2000, een nieuwe wijk van Ouagadougou die in enkele jaren opgetrokken is uit het droge stof. Uiteraard met veel financiële steun van de heer Khadaffi.
De volgende ochtend worden we gewekt door een schorre haan. Het eerste dat we na het opstaan zien is het breed glimlachend gezicht van de kok des huizes, Mathias: ‘Bonjour madame’. Oh ja, even omschakelen - mijn oude school Frans weer tevoorschijn toveren, het is even haspelen om een gesprekje met deze vriendelijke man aan te gaan. Na het ontbijt gaan we op tour door Ouaga (zeg Wagaa). We kijken onze ogen uit. Maar wat is het warm… Het is elf uur in de ochtend en de buitentemperatuur op de autothermometer geeft al 390C aan. Alles is droog en kaal, een warme stoffige wind stuurt wolkjes zand omhoog, veel brommertjes en fietsers met mensen in kleurige kleding. Vrouwen dragen vaak ingenieuze pruiken of haarstukjes en hebben prachtige gekleurde gewaden aan; ze zitten kaarsrecht op hun scheurende brommers. Veel mannen dragen glimmende of wild gekleurde 'boubou's' (lange wijde jurk met pantalon). Baby’s zie je op de rug gebonden in een prachtige doek, af en toe zelfs helemaal bedekt met een doek tegen het stof waar een miniatuur paar zwarte voetjes uit steekt. Grotere kinderen zitten tussen de ouders ingeklemd op de brommer. De levende kippen voor het avondeten hangen aan het stuur van de fiets – ‘Poulette de bicyclette’ oftewel tanige kippetjes op de BBQ. Langs de straat wordt van alles verkocht; zelfs kant-en-klaar versierde Kerstbomen en grote opblaasbare Kerstmannen ontbreken niet. We rijden verder langs de Burkinese versies van een 'Meubelboulevard' - met de meest afzichtelijke lompe velours banken - ,een 'Gamma' en zelfs een soort 'Intratuin'. Alle uitgestalde koopwaar zit onder het stof. Het is druk en bedrijvig op straat, uiteraard sjokken de ezelwagens, schapen en geiten vrolijk overal tussen door.
We zijn in Afrika… en we gaan naar een Belgisch restaurantje ‘Les P’tits Délices’ met Franse gietijzeren stoeltjes onder de bougainville. Naast het restaurantje een winkeltje met ja... echte Belgische bonbons van Leonidas!!
We kopen stof om luchtige broeken te laten maken voor de rest van ons verblijf in de hitte. De kleermaker woont in een achteraf wijkje, op zijn binnenplaats heeft hij zijn 'naaiatelier’ onder een natuurlijke parasol van bloeiende bougainville. Ik word keurig opgemeten en gevraagd naar de lengte van mijn broek en hoe strak/los het moet zitten. Na drie dagen zullen de drie broeken klaar zijn en het kost in onze ogen werkelijk niets. Nieuwsgierige kindjes omringen ons - geïntrigeerd door mijn witte armen die ook nog eens zacht en een heel stuk dikker zijn dan de armen in hun omgeving. Wat eerst begon als zachtjes aaien en onder mijn mouw door voelen eindigt in heel veel kleverige handjes die in het witte vel van mijn bovenarmen knijpen. Erg aandoenlijk, die stoffige lijfjes met opgedroogde snot gezichtjes onder schitterende haardrachten die je proberen te knuffelen. En natuurlijk leidt het tonen van net gemaakte foto’s op het digitale schermpje tot grote hilariteit.
De eerste enerverende dag wordt besloten met een drankje bij ondergaande zon in 'Ouaga à la Plage'. Bij een groot waterreservoir is een terras gemaakt met palmbomen en feestverlichting. Een biertje, een briesje en heerlijk mijmerend uitkijken over het water: een visser die zijn netten binnen haalt en dartelende watervogels. ‘s Avonds eten we in het centrum van Wagaa een tuinrestaurant onder prachtige bomen, de erg kitscherige “Merry Christmas” vaantjes fonkelen ons toe. De vakantie begint nog maar net, de opgewonden spanning straalt van ons af en te denken dat het nog maar net begint.
Foto's
