Third Bridge (Moremi)

Door: Klompie44

Geplaatst op May 28, 2010

We staan op de campingplaats (Third Bridge) in Moremi (Botswana). Er zijn geen andere gasten. Wij reizen in een landrover met tent op het dak.

…Het is tijd om aan het avondeten te beginnen. Het moet een gerecht worden met de verse ingrediënten: aardappelen, uien, eieren en wat kruiden. Dat moet lukken! Ik loop naar de auto en pak de gasbrander en zet hem op een veilig plekje. Terwijl ik weer naar de auto loop om de aardappelen te pakken, krijg ik een vreemd gevoel, het gevoel dat ik niet alleen ben. Ik kijk om mij heen, ik zie en hoor niets. Verbeelding, maak ik mezelf wijs. Terwijl ik ga zitten om de aardappelen te schillen, zie ik wat bewegen tussen de struiken. Voordat ik het weet, sta ik stokstijf naast de stoel in afwachting van wat er zal gebeuren. Het is doodstil en er gebeurt niets, dus ga ik met mijn hart nog kloppend in de keel verder met de aardappelen. Ik zit niet meer rustig en kijk geregeld gespannen om mij heen. Alweer een beweging. Nu heb ik het echt niet meer en roep keihard: "Lou", die meteen aan komt rennen. Samen kijken we spiedend in het rond, niets te zien. Maar dan komt er één baviaan, en nog één en nog één, een hele kolonie bavianen komt de struiken uit en gaat 'griezelig' dicht bij ons op de grond zitten. Alle ogen van groot tot klein zijn op ons gericht. Lou staat dicht bij de auto en pakt snel zijn katapult. We produceren dreigende bewegingen en zwaaien met armen en benen, maar ze reageren nauwelijks. Lou schiet een steen tussen de groep. Nu gaan ze wat achteruit, maar kijken net als mensen om en komen weer terug op de plaats waar ze voorheen zaten. We gaan toch maar verder met het eten te bereiden. Het is doodeng. Als ik ook maar even niet kijk, komen ze direct een stapje dichterbij. Lou schiet als een ervaren ‘katapultist’ bij iedere beweging een steen in de groep, die zich dan op haar beurt even een stukje terugtrekt om daarna weer op het oude plekje te gaan zitten. Koken op een gasbrander in de vrije natuur vind ik een uitdaging, maar met een grote groep bavianen als pottenkijkers wordt het iets minder.
Met het bord op onze schoot en onze ogen richting de bavianen eten we. Gelukkig valt de duisternis in en gaan ze schreeuwend en gillend de boom in. Waarom staan wij met onze auto, met uitgeklapte tent, nu net uitgerekend onder hun 'slaap'-boom? We ruimen de boel snel op. Alles veilig de auto in en buiten het bereik van wat voor wild dan ook gaan we dicht bij de auto zitten om een slaapmutsje te drinken. Normaal gesproken is het genieten, maar de schrik zit er bij mij nog enigszins in, terwijl er boven ons hoofd wordt geschreeuwd en geruzied. De gedachten dat al het wild zo dicht bij ons kan komen, draagt ook niet bij tot een ontspannend gevoel. Vanavond dus maar vroeg de tent in. Het is raar, maar boven op de auto en ondanks het toch dunne tentzeil, voel ik mij veilig…
Fragment: Juweel van Afrika

In de tijd dat wij er waren had het veel geregend, tracks waren onbegaanbaar en de kans om vast te komen zitten met de auto was zeer groot. We hebben daardoor het park eerder moeten verlaten. Het was onverantwoord om met één auto te rijden; je moet op zijn minst met twee auto’s zijn zodat je elkaar eruit kunt trekken als dit nodig mocht zijn. Dus terug naar Maun en daar de reis aangepast.