Nathaliebeersma
De tradities van de..
Deze foto is genomen in het Ban Lorcha `hilltribe’ Village bij Chiang Rai in Thailand, op donderdag 24 april 2014 rond 13.00 uur. `De mensen in Ban Lorcha genieten zichtbaar van onze aanwezigheid. In hun donkerblauwe rokjes, kleurrijke hesjes en hoofddeksels vol zilver zien ze er stralend uit. Een oudere, iets rondere vrouw met een lichtblauw gebloemd shirt toont ons de klassieke weefmethoden. Ze stapt met haar geslipperde voet op een plank in het zand en gaat aan het werk. Haar serieuze, geconcentreerde blik is intrigerend. Achter haar lopen de lange draden van het getouw door tot aan het einde van de bamboe overkapping. Het is bijzonder interessant om deze primitieve, eerste handwerktechnieken uitgevoerd te zien worden. Anno 2014 zijn er nog steeds mensen die op deze manier hun kleding maken. En daar ben ik nu getuige van. Toch gaan mijn emoties van dankbaarheid voor het feit dat de inheemse bevolking mij in hun dagelijkse leven toelaat altijd gepaard met het gevoel dat ik mezelf opdring, dat ik in de weg loop. Worden die mensen niet gek van alle toeristen? Ondanks mijn positieve ervaringen met locals die me bijna vereren om het feit dat ik hen bezoek en dat zij de kans krijgen om buitenlanders te laten zien hoe ze leven, trek ik de authenticiteit van zulke dorpen in twijfel. Hier komen zoveel toeristen, dat ik niet kan geloven dat zij hier zichzelf kunnen zijn. Dat wat ze puur voor de bezoekers demonstreren, is wel degelijk onderdeel van hun alledaagse bestaan, maar niet op deze plek. Dit is een openluchtmuseum en een lokale gemeenschap gebaséérd op de traditionele Akha bergstamdorpen waar je veel te zien krijgt van de unieke cultuur, de eeuwenoude tradities en de leefomstandigheden van het bergvolk in de moderne tijd, maar de écht pure ontmoetingen zoek je niet op, die overkomen je.’
Het heksje met de...z
Deze foto is genomen bij Sulphur Valley in Beitou in Taiwan, op maandag 5 mei 2014 rond 12.00 uur. `Vanuit een doornat Yangmingshan National Park dalen we af naar de oudste nederzetting in Noord-Taiwan. Plotseling parkeert de Taiwanese Poh de auto langs de kant van de weg. Het uitzicht is verrassend, opmerkelijk. Ik voel me net een vogel die over een bosbrand zweeft. Het fel oranje en zwarte gesteente bedriegt de ogen. Aan de rand van het woud lijkt er immers een ontploffing plaats te vinden. Ook de witte rook tussen het groen doet het ergste vermoeden. De huizen staan zo dicht bij het schijnbare onheil, dat ze niet veilig zouden zijn. Daarvoor ligt het water, waarmee de linkerhelft van de vallei gevuld is, te ver weg. Ook de kleine, kunstmatige poeltjes zijn dan nutteloos. Er hangt een onaangename verbrandingslucht. Sulphur Valley doet zijn naam eer aan, want zo heet dit kale gat, deze zwavelmijn middenin de bergen. De geur en het stoom zijn tot hoog boven het rotsachtige, grijze dal waar te nemen en maken het tot een heksenketel, een hel. Het kabaal overstemt alle andere geluiden. En dan regent het ook nog eens pijpenstelen. Warm is het bovendien zeker niet. Ik zou graag het gezonde mineraalwater in de bekende hot springs van deze regio hun taak laten doen op mijn huid. De warmwaterbronnen die het werk zijn van de nabijgelegen vulkanen.’
Soldatendorp
Deze foto is genomen bij Village 44 in Taipei in Taiwan, op dinsdag 6 mei 2014 rond 16.00 uur. `In de schaduw van de grootse, moderne Taipei 101, omringd door groentetuinen, ligt een bijzonder dorp met een grote historische betekenis. Een dorp dat speciaal voor soldaten en hun families is gebouwd toen de strijdmachten na de Tweede Wereldoorlog terugkeerden van hun missie. Iedereen die verbonden was aan het leger kwam hier terecht. Boven de entree hangt een boog met vier Chinese tekens. `Er staat village 44’, legt mijn vriend Poh uit. Het doet me denken aan dat grote kamp in Polen, waar zo’n zelfde stalen poort het begin betekende van vele gruwelen. De vrolijkheid van de felgekleurde deuren en ramen staat recht tegenover de zware lading die deze locatie met zich meedraagt. Het diep donkergrijze beton maakt me bedroefd, troosteloos. In de verlatenheid van het dorp is de hoop en de angst van de voormalige bewoners te voelen. De groene bomen proberen de plek aangenaam te maken. In het kleine museum, nu helaas dicht, staan alledaagse voorwerpen. In de huiskamer vol houten meubels staat de televisie nog aan, het speelgoed ligt verlaten op het ouderwetse kleedje. Ook de lesboeken liggen nog op de schoolbankjes. Het is net of de gezinnen een uur geleden pas zijn vertrokken. Gelukkig vertellen de foto’s hoe hecht en vooral veilig deze gemeenschap was. Er ontstond een zeer georganiseerd sociaal systeem. Men zat gezellig met elkaar onder de enorme boom op het pleintje, waarvan de wortels een bankje hebben gevormd. Of onder de leuk gestreepte zeiloverkappingen. Village 44 is een indrukwekkende plek en daarom hoop ik dat dit stukje geschiedenis altijd bewaard zal blijven. Ik kijk omhoog. Op korte afstand prijkt die beroemde toren. Het imponerende gebouw, dat de vorm heeft van bamboe, is echter half verscholen in de wolken. Net of hij in brand staat, de grote vriendelijke reus van de stad.’
Bizarre formatie
Deze foto is genomen van de Nanya Rock ten oosten van Keelung aan de noordoostkust van Taiwan, op vrijdag 9 mei 2014 rond 15.00 uur. `De lucht is volledig betrokken, grauw grijs weer is het. En het miezert. Maar dit doet allerminst afbreuk aan de schoonheid van de ruige rotskust die is bedekt met een deken van rijke vegetatie. De weg zoekt zijn route rond de bergen. Vlak voor een van de vele bochten parkeren we de auto om een natuurlijk wonder in dit deel van Taiwan te bezichtigen, een bizarre formatie die tegen een stel andere brokken gesteente aangesmeten lijkt. De top van de rots doet me denken aan de hoed van een klaprooszaadje. Nog merkwaardiger zijn de schuine strepen, soms zelfs een dikke ring, gevormd door erosie. De meest mooie, bijzondere vormen zijn er ontstaan. Het blok oogt gepolijst maar voelt keihard. De vloer is spiegelglad en heeft net zoveel verschillende aardetinten in zich als de rots. Van donkerbruin, bijna zwart, tot zandkleurig geel en wit grijs. Met grote behoedzaamheid omdat de regen de stenen spekglad heeft gemaakt klauter ik naar de beroemde Nanya Rock. De wind waait hard om mijn oren. Mijn spieren verstijven van de kou. Ik ben blij met de aanwezigheid van mijn paraplu. Huiverend kijk ik in mijn te dunne kleren uit over de weide blauwe oceaan. Ik ruik de zoute zee. De golven beuken in op de kust. Ver aan de andere kant van dat immense water is mijn thuisfront met Nederlandse vrienden en familie. In gedachten van dankbaarheid verzonken hoor ik achter me zo nu en dan een auto over het natte asfalt voorbij razen.’
Hoog in de gouden...b
Deze foto is genomen van de Jinguashi Shinto Shrine in het Gold Ecological Park bij Taipei in Taiwan, op donderdag 8 mei 2014 rond 12.00 uur. `Ik loop naar boven over een brede trap bestaande uit een reeks grote keien. De ongelijke treden zijn versierd door het groen. Ik passeer twee donkergrijze pijlers die de zijkanten van de trap markeren. Het is een zware en behoorlijk steile klim. Onderweg sta ik een paar keer stil. Terwijl mijn ademhaling probeert om weer een normaal ritme aan te nemen, kijk ik om naar de prachtige donkergroene bergen, waarvan de toppen liggen verscholen achter een deken van mist. De berg aan de overkant heeft de vorm van een zwangere vrouw. Behalve een weg en wat huizen direct onder mij, die als ik ernaar kijk evenwel een gevoel van hoogtevrees opwekken, bestaat het uitzicht vanaf de Shinto Shrine enkel uit nevel, maar wel hele mooie. Het heeft iets mysterieus. Ik filosofeer over de betekenis en de functie van deze plek. Een poort en een terras met palen. Waarom hier? In de trap zitten barsten. Ook de vloer is niet helemaal meer intact. Ik voel me onmetelijk ver verwijderd van de rest van de wereld, en dat op toch zeer korte afstand van het bruisende Taipei. Alsof ik een trekking aan het maken ben en de komende dagen geen mens zal tegenkomen. Op de terugweg heb ik een goed zicht op `teapot mountain’. Mijn Taiwanese vriendin Yoyo vertelt over de martelgang die zij als kind moest doormaken wanneer het jaarlijkse schoolreisje naar deze berg plaatsvond. Die wandeltocht was uitputtend. En elk jaar moest ze weer.’
Het fort van de rode.
Deze foto is genomen bij Fort San Domingo in het Tamsui District van Taipei in Taiwan, op dinsdag 6 mei 2014 rond 12.00 uur. `Via een steil pad loop ik omhoog naar de must-see voor alle Nederlanders: een fort gebouwd door ons Dutchies! Dit historische monument behoort tot de oudste bestaande gebouwen van het land en is zelfs uitgeroepen tot potentieel werelderfgoed. Het bolwerk is rood omdat de locals ons destijds roodharigen noemden. Daarom heette het ook wel `Fort of the Red Hair'. Ik ben trots op onze landgenoten die hier hun kracht hebben ingezet en hebben meegebouwd aan een bastion dat nu de stille getuige is van vierhonderd jaar ontwikkeling in Taiwan. Helaas kwam het uiteindelijk in handen van de Engelsen. Maar nu prijkt de Taiwanese vlag trots op de top van de vierkante vesting, een fort dat alles weg heeft van de set van een piratenfilm, inclusief kantelen en torentjes. Op de muur is het resultaat te zien van de hevige gevechten die hier moeten hebben plaatsgevonden: kogelgaten met daaronder witte strepen. De pikzwarte, glimmende kanonnen in de tuin lijken pas geverfd. Ze geven me een machtig en veilig gevoel. Ik probeer met mijn fototoestel het plaatje van de stempel na te fotograferen, de stempel die je hier van elke toeristische attractie kunt verzamelen. Een leuke uitdaging. Vlak naast me staan twee reusachtige klompen met ING erop. Ja, onze eigen bank. Ik ben stomverbaasd. Het gebouw van het Britse consulaat, naast het fort, kenmerkt zich door zeven halfronde bogen met daartussen één of twee pilaren. Een ontwerp dat grootsheid en elegantie uitstraalt. In de zuilen staan twaalf tekeningen, allemaal met een distel en een roos, de bloemen van respectievelijk Schotland en Engeland. Het rood van de bakstenen en vloertegels steekt af tegen het groen van de glazen railing. Ik loop snel de trap op. Met dit druilerige weer ben ik blij dat men destijds de overdekte galerijen heeft uitgevonden, die niet alleen de zon maar ook de regen buiten houden. Ik betreed het pand en kijk door de ramen. Wat moet de Britse consul hier, met een kopje thee in de hand uitkijkend over de schilderachtige omgeving, een zeer aangenaam en ontspannen leven hebben gehad.’
Een stap terug in de.
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij Lin Family Mansion & Garden in Taipei in Taiwan, op vrijdag 2 mei 2014 rond 10.00 uur. `Zodra ik onder de poort door loop, is het alsof ik een hele vroege periode uit de Chinese geschiedenis binnenstap. Met open mond bekijk ik de typisch Taiwanese gebouwen. Ze vertonen veel gelijkenissen met de tempels die hier op elke straathoek te vinden zijn. De glimmende gouden letters aan de buitenkant tonen de rijkdom van de cultuur. Ik loop over een chique vloer van rode tegels, passend bij de pilaren en het ietwat vervallen dak. Aan het plafond hangen gele lampion bollen. `De eerste verlichting die men in Taiwan kende’, zegt mijn vriendin Yoyo, geboren en getogen in Taipei. In het midden van de mansion ligt een vijver met daarin lichtroze lelies met gele harten. Vanachter het blauw geverfde hekwerk dat er iets te modern uitziet in deze omgeving aanschouw ik het kleine, pittoreske bruggetje dat twee bouwwerken met elkaar verbindt. De stenen wand achter het bruggetje lijkt wel een miniatuurversie van een heel gebergte. Het laagje mos op de stenen onderstreept de anciënniteit van deze locatie. Het gewelf heeft hetzelfde rijke reliëf als de stenen onder de balustrade. Wonderschone oudheid. Meesterlijke constructies. Minstens net zo fascinerend vind ik de gigantische boom waarvan de wortels diep in elkaar verstrengeld zijn, al eeuwenlang innig verbonden. Zo oud als de stam eruit ziet, zo jong en fris zijn de diepgroene bladeren. De zon brandt zachtjes op mijn huid. Dit mooie lenteweer geeft me een warm en comfortabel gevoel. De fijne geur van de helroze bloemen maakt het af. Ik ben de enige zonder donker haar en smalle ogen, maar toch voel ik me thuis. Het is een eer dat deze mensen mij een kijkje laten nemen in hun leven van toen en nu, op een plek die een oase van rust vormt middenin de hectische hoofdstad.’
Overweldigende...wild
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma in Taroko National Park in Taiwan, op zondag 11 mei 2014 rond 10.00 uur. `Na drie weken Thailand ging ik eindelijk mijn lieve vrienden in Taiwan opzoeken. Zij verheugden zich er al lange tijd op, en ik misschien nog wel meer. Van tevoren had ik me, gedreven als ik ben, goed ingelezen. Ik wist één ding zeker: ik wilde naar Taroko. Mijn geluk kon dan ook niet op toen Yoyo en Poh mij de eerste avond al vertelden dat ze voor het tweede weekend dat ik bij hen zou zijn een tripje naar dit prachtige nationale park hadden geregeld. Nu, tien dagen later, is het zover. Bij de rijk versierde Chinese toegangspoort roept Poh dat we nu officieel het National Park betreden. Meteen zie ik de wanden van de diepe kloof ver boven me uittorenen. Beneden meandert de porselein blauwe, zacht grijze rivier. Het water stroomt luid bulderend over de woeste rotsen. En de weg zou ik zo nomineren tot een van de mooie autoroutes ter wereld. Tunnels, bruggen, haarspeldbochten en een rijbaan die soms half door de bergwand loopt. Op deze stukken moeten dikke pilaren aan de ravijnzijde mijn veiligheid garanderen. Gelukkig weet ik pas bij thuiskomst dat de rit door Taroko National Park tot de gevaarlijkste ter wereld behoort... Ik geniet optimaal van deze overweldigende wildernis. In één woord: wauw! Overal groen. Dichter bij de natuur kun je niet komen. Vanuit de accommodatie zie ik aan de andere kant van de brug een rode pagode bovenop de heuvel, met daarnaast een grote witte Boeddha. Absoluut de moeite waard om heen te wandelen. Een hele bijzondere plek. Eenmaal terug in het hostel kijk ik nog eens uit het raam. Langs de volledig begroeide bergwanden lopen zelfs watervallen. Er valt een compleet gevoel van rust en tevredenheid over me heen. Moe maar zeer voldaan kan ik morgen terugkeren naar huis. Maar dit doe ik pas na een bezoek aan een doodenge hangbrug en de Eternal Spring Shrine.’
Hoopvolle blikken
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma in een Roma-kamp bij Beregowo in Oekraïne, op zaterdag 14 augustus 2010 rond 16.00 uur. `We gaan kennismaken met de kinderen van het zigeunerkamp, die wij deze week gaan vermaken met creatieve en sportieve activiteiten. Bij het binnenrijden van het dorp komt er een hele groep kinderen onze kant op rennen. We zijn amper uit de bus gestapt of ze hangen al om ons heen. De kinderen dringen zich voor de camera. Nog een foto. En nog een. Sommigen vragen of zij ook een kiekje mogen maken. Dat is me van tevoren afgeraden, dus ik sta het niet toe. Het doet me goed om de kinderen te zien lachen en plezier te zien hebben. Ze zijn blij dat we er zijn, maar ik zie ook veel hoopvolle blikken. Mijn vreugde wordt getemperd als mijn blik valt op de gescheurde kleertjes vol met zanderige vlekken. Ik vraag me af hoe lang de vrolijke spruiten dit kloffie al dragen. Helemaal treurig word ik bij het zien van de half vergane houten hokjes, die de sanitaire voorzieningen moeten voorstellen. Op enige afstand verraadt de geur al hoe het met de hygiëne is gesteld. Dan word ik uitgenodigd om een kijkje te nemen in een van de huisjes. Een gevoel van verbazing en tegelijkertijd hypocrisie bekruipt me bij het zien van de grote televisieschotels op de daken. Niet eens genoeg bedden voor alle acht familieleden, maar een beeldbuis is toch wel heel belangrijk. Ik vermoed dat het een statuskwestie is. Desalniettemin doet deze ontmoeting me veel. Mijn hart voorspelt een moeilijk afscheid komende vrijdag. Wat zou ik deze zoetjes graag mee naar huis nemen om ze daar een welvarender leven te geven met voldoende eten, een schoon bed en een goed functionerende douche.’
Turquoise schoonheid
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij Cala Esmeralda in Cala d’Or op het Spaanse eiland Mallorca, op woensdag 2 mei 2007 rond 14.00 uur. `In alle vroegte naar het vliegveld. Een vlucht van ruim twee uur. En dan komen we aan op ons vertrouwde plekje onder de Spaanse zon, ons tweede thuis. Zo rond de tijd dat april overgaat in mei is dit al voor de derde keer een week lang ons uitzicht, al weten we op dit moment nog niet dat er nog vijf familievakanties op Mallorca zullen volgen. Het water is zo helder dat we, staand op de hoge rotsen, nog de bodem kunnen waarnemen. De vissen laten zich helaas niet zien. Te schuw voor ons soort. De bomen moeten een zwaar gevecht leveren tegen de wind maar blijven hun intens groene kleur behouden. Het mooie groen dat perfect past bij de turquoise zee. De lieflijke, babyblauwe hemel vormt een schril contrast met de stoere, robuuste steenmassa’s. Het spierwitte zandstrand maakt het plaatje compleet, al verafschuwen we stiekem het hoge hotel aan de overkant van de baai. Massatoerisme, we houden er niet van. Maar het kan altijd erger, hebben we in Benidorm gezien. Op de achtergrond horen we vrolijke kinderstemmetjes, vermengd met het incidentele gekrijs van zeemeeuwen. Onze benen voelen zwaar aan. De wandeling is lang genoeg geweest. Hier hebben we het echte klimmen geleerd, het klauteren over de rotsen. Een zachte bries waait door onze haren. Dan ademen we de zilte lucht in. Als we het water naderen, proeven we het zout ook. De geur van versgebakken vis en vlees vertelt ons dat over niet al te lange tijd het buffet geopend zal worden. Tijd voor de welverdiende rust.’
Marvellous Melbourne
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij de Yarra River in Melbourne in Australië, op zondag 7 juli 2013 rond 09.00 uur. `Het is tijd voor een eerste echte kennismaking met de grote stad. Ik besluit dat ik me het beste kan oriënteren tijdens een gratis stadswandeling. Een lokale bewoner neemt me mee door de onbekende straatjes van Melbourne met street art. Ik houd ervan om van de platgetredenpaden af te gaan. Ik zou dit zelf nooit hebben gevonden. Ik zie echter ook al een aantal van de grootste highlights van Melbourne, zoals de Old Melbourne Gaol, de State Library of Victoria, Chinatown en het Princess Theatre. Ook wordt er gewezen naar het Royal Exhibition Centre. De gids vertelt dat dit het eerste in Australië was op de lijst van werelderfgoed, zelfs drie jaar eerder dan het Sydney Opera House, dat pas in 2007 aan de lijst werd toegevoegd. Via Melbourne’s chique galerijen, steegjes en het stadhuis komen we bij Federation Square en het imposante, gouden Flinders Street Station. Deze wandeling toont het schitterende oude Melbourne, inclusief de, antieke, trams die nergens anders in Australië rijden. Ondanks een beetje zon blijft het guur weer. De wandeling eindigt aan de Yarra River met een prachtig panorama uitzicht op wat mij betreft de mooiste skylines van de stad. Ook het sportterrein kan ik nu zien, met de beroemde Melbourne Cricket Ground en andere sportvelden waar wereldberoemde sportevenementen zijn gehouden, zoals de Australian Open en de Grand Prix. En dan sta ik er alleen voor. Iedereen die mee heeft gelopen gaat nu zijn eigen weg door Melbourne. Ik besluit het hogerop te zoeken. In 38 seconden word ik naar het dak van de Eureka Tower geschoten. Op 285 meter hoogte sta ik op het hoogste uitkijkplatform op het zuidelijk halfrond met vanzelfsprekend de beste uitzichten over Melbourne. Ik kan tot voorbij de verst gelegen buitenwijken kijken. Ik denk aan de Montparnasse in Parijs, waar ik mijn eerste soortgelijke ervaring had. Het liefst zou ik hier de hele dag blijven kijken aangezien je nergens zoveel van Melbourne tegelijkertijd kan zien. Maar na een uur ga ik toch weer naar de aarde terug.’
Australië • Northern Territory
Australië • Northern Territory
Kata Tjuta in...herfs
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij Kata Tjuta in Northern Territory in Australië, op vrijdag 28 juni 2013 rond 08.00 uur. `Als we even na zessen voor de tweede keer Uluru – Kata Tjuta National Park in rijden, is in het donker de grote vriendelijke reus al vaag zichtbaar. Op de eerste rang aanschouw ik een wonderschone zonsopkomst. Het is fascinerend om te zien hoe de rode gloed verandert in goud. De lucht lijkt in brand te staan. En dan plotseling is de aardbol zover gedraaid dat het tijd is voor de zon om de aarde te verwarmen. Dat moment is als een wonder. Ik geniet van het prachtige licht op zowel Uluru als Kata Tjuta, dat zorgt voor herfstachtige kleuren. Het is het meer dan waard om hier de kou voor de trotseren. Het is dag drie en tijd voor highlight drie. De `droom van de mannen’, Kata Tjuta, bestaat uit 36 koepelvormige rotsen en betekent dan ook `vele hoofden’ in de Aboriginal taal. Ook de Valley of the Winds maakt zijn naam waar. De wind geeft me een stevige begroeting. Ik voel de geesten. Ze lijken me toe te fluisteren. Na de afdaling en de vallei volgt weer de klim. De feloranje rotsen en daarboven de felblauwe lucht is het plaatje. Ook vandaag is me perfect weer gegeven. Het is midden in de winter, maar beter dan de Nederlandse zomer. Ik krijg het zowaar warm. De plekken waar de Aboriginals ceremonies houden brengen deze plek tot leven. Een flinke klim recht tegen de koepel op wordt beloond met een schilderachtig uitzicht tussen twee rotsen door. Even verderop eindigt een riviertje bij een waterval, uitmondend in een kleine waterpoel. Dit water neemt je zonden weg en zorgt ervoor dat je als een beter mens The Olgas verlaat.’
Het achterland van de
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma in Springbrook National Park bij Gold Coast in Australië, op vrijdag 19 juli 2013 rond 15.00 uur. `De gids neemt ons mee voor een korte wandeling door het subtropisch regenwoud in Springbrook National Park. Ik hoor het geruis van de waterval al als ik uit de bus stap. Ik voel en ruik de vochtige, koudere lucht en zie bomen die tot in de hemel lijken te groeien. De waterval heeft van een kleine waterholte een heel gat in de rotsen gemaakt. Er is een natuurlijke brug ontstaan, die me doet denken aan Admirals Arch op Kangaroo Island. Het is een mooi rondje door het woud, maar niets vergeleken met de lange wandelingen in de outback en Grampians National Park. De zon zorgt voor een mooi licht door de diepgroene bomen.’
Oostkaap
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij Cape Byron bij Byron Bay in Australië, op zondag 21 juli 2013 rond 13.00 uur. `Vanaf Bungalow is het nog maar een klein stukje rijden naar de hoofdbestemming van vandaag. Misschien slechts een heuvel en een vallei verder ligt Byron Bay. De bus draait helemaal naar de top van de berg. Hier staat een schattige, witte vuurtoren met kantelen bovenop het onderste gedeelte. De kliffen zijn hoog, lichtgrijs en met een klein beetje mos bedekt. Ik loop helemaal naar beneden, naar de punt van de kaap. Pas veel later ontdek ik dat dit het oostelijkste punt van Australië is. Een paar mensen schrijven met megagrote letters iets in het zand, hier op een strandje. Er volgt dan natuurlijk een flinke klim omhoog, waar ik nog even tijd heb om de vuurtoren van binnen te bekijken. Het is echt geen grote vuurtoren. Hier op de kaap heb ik een prachtig uitzicht over een groot deel van de kust met lange stranden. De zon zorgt voor een zilveren glans als die van sommige vissen. Uiteindelijk kom ik er ook achter waar alle mensen naar keken. Er zouden, ver weg op zee, walvissen zwemmen. Maar ik heb ze niet gezien.’
Australië • Uluru (Ayers Rock)
Australië • Uluru (Ayers Rock)
De Grote der Outback
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij Ayers Rock in Northern Territory in Australië, op donderdag 27 juni 2013 rond 15.00 uur. `We betreden het land dat op 26 oktober 1985 werd teruggegeven aan de Aboriginalstam Anangu: Uluru – Kata Tjuta National Park. De rots wordt steeds groter en indrukwekkender. En dan te bedenken dat deze 348 meter hoge `droom van de vrouwen’ nog steeds groeit als de baarmoeder van een zwangere vrouw. Aan de voet voel ik me héél klein. Daar gaan we dan. 10.6 kilometer lang is de Base Walk. Met stevige passen begin ik te lopen. De tocht begint op aanraakafstand van de rots. Een stenen golf overkoepelt de zijkant van het looppad. De rest van de groep heeft meer tijd nodig om alles in zich op te nemen. Al snel loop ik nog met drie anderen. We bereiken de heilige plekken Warayuki en Tjukatjapi. Hier vang ik twee iconen in één blikveld: het gele verkeersbord met de kangoeroe en de heilige Uluru. Geen enkele toerist kan dit plaatje hebben gemist bij het zoeken op Australië via Google. Een wrang gevoel bekruipt me als ik deze foto’s zie. Ik had niets liever gewild dan mijn eigen camera gebruiken, maar nog schuldiger had ik me gevoeld als ik het respect voor de lokale cultuur had verdrongen in ruil voor mijn eigenbelang. Mijn exemplaar voegt niets toe aan al die perfecte replica’s op internet. Ik loop door. De lange zijde. Op korte afstand van de drie anderen loop ik over het rode zandpad. Over de vlakte met woestijnplanten. Rechts ligt, enkele tientallen meters van me vandaan, de hoge rots. Elke hoek van Uluru is weer anders. En de kleuren van het rode steen veranderen minstens even snel mee. Het is een ultieme ervaring. Die beroemdste rots midden in dit immense land. En we lopen er helemaal omheen. Ik ben best trots dat ik dit meemaak. Even later lopen we langs de donkere schaduwkant, met zwarte strepen, watervalletjes en grote ronde gaten. Daarstraks was de rots nog feloranje met kleine gaatjes. Ik wist niet dat die rots van dichtbij zo anders was dan van veraf.’
Magie en hilariteit..
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma van de Devils Pool bij de Babinda Boulders in het regenwoud bij Cairns in Australië, op donderdag 25 juli 2013 rond 11.00 uur. `De uitkijkplatforms hangen een klein eindje boven de grond. Ze bestaan uit houten planken en zijn goed omheind met zowel stalen als houten balken. Er hangen meerdere waarschuwingsborden aan. De grote rode letters danger en de gele bordjes met uitglijdende en verdrinkende poppetjes erop zijn er niet voor niets. Het woeste water zo blauw als een gletsjer met daarboven witte koppen dendert langs de prachtig gladgeschuurde, ronde rotsen stroomafwaarts. Ik voel de nevel op mijn wangen. De rotsen in ontelbare kleuren grijs, lichtgrijs na een flink aantal uren zon en donkergrijs als er net weer een bak met water overheen gerold is, ze hebben de meest bizarre vormen. Eentje heeft zelfs zwarte strepen over de scherpe randen. Een ander heeft gaten, weer een ander is gebutst. En daartussen bevindt zich soms een heel stil en helder poeltje met lichtgroen water. Maar je hebt het behoorlijk zwaar en misschien overleef je het wel niet als je in dit water valt. Het denderende geluid is angstaanjagend. Toch ziet het er zo idyllisch en onschuldig uit. Zeker als je uitkijkt over de rivier waarin het water verder stroomt, dwars door de met een groene deken overwoekerde bergen in een glad bekken van grijze rotsen. De rivier volgt de route naar beneden. Ik aanschouw dit alles midden tussen het groen van de varens en andere tropische flora. Het groene kleurenpalet in de vegetatie is net zo divers als het grijs van de rotsen in het water. Sommige bomen staan scheef. De takken hangen half voor mijn cameralens, maar dat zorgt juist voor een mooi kader om mijn foto’s. Ik ruik de bomen. De bomen waar de meest uiteenlopende beestjes in rondkruipen. Net zag ik al een spin. De gids noemt dit oudste tropisch regenwoud ter wereld zijn `jungle’. Hij houdt ervan om ons `bang’ te maken met zijn verhalen over gevaarlijke dieren die hier te vinden zijn. Maar ik ben niet bang. Ik voel me een echte avonturier. Midden in de natuur. Afgezonderd van de drukke wegen met brullende auto’s en de massa’s mensen die me voor de voeten lopen.’
Goud voor altijd
Deze foto is genomen door Nathalie Beersma bij de Twelve Apostles aan de Great Ocean Road in Australië, tussen Adelaide en Melbourne, op woensdag 3 juli 2013 rond 17.00 uur. `Na de lunch in Warnambool is het zover. De bus draait de enige echte, wereldberoemde Great Ocean Road op. De weg slingert door weilanden met aan de rechterkant de kust. Er is geen wolkje aan de lucht en de zon begint al een klein beetje te zakken op dit tijdstip van de dag, drie uur ’s middags midden in de winter. Dit betekent dat de rotsen die onbeschrijflijk mooie gouden kleur hebben. Alles is zoals je het op de mooiste, professionele foto’s ziet. Alsof het zo moet zijn. Ik staar vol ongeloof naar de Bay of Islands en de London Bridge. Hierna gaat de adrenaline nog harder door mijn opgewonden stuiterende lijf stromen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, want het grote moment is daar. Een nog mooiere zonsondergang dan die over Uluru speelt zich toch echt voor mijn eigen ogen af. De zee is rustig. De grote kolossen in de oceaan worden langzaam donkere schimmen. De zon is net een goudklompje dat de schoonheid van dit natuurlijke wonder benadrukt. De oranje lucht is betoverend mooi. Minstens net zo indrukwekkend is de paarsblauwe lucht aan de andere kant. Ik maak dezelfde professionele foto’s van de gouden pracht. Om me heen staan de andere toeristen die met bussen vol zijn toegestroomd voor het beste moment van de dag om dit te aanschouwen. Allemaal verdringen ze zich langs de reling om zichzelf vast te leggen samen met deze beroemde rotsformaties. Ik sluit me af voor alle mensenstemmen. Het enige geluid dat bij me binnenkomt, is het geruis van de golven. Ik adem de zilte lucht diep in. Mijn handen voelen ook zout aan. Ik ben op de plek waarvan de beelden van Chris Zegers me zeer helder voor ogen staan. Toen ik die keer televisie zat te kijken had ik nooit gedacht dat ik er zelf ooit zou zijn. Ik beschouwde het misschien zelfs als onmogelijk. Ik geloof niet dat het nu zover is. Nu ik er ben is dit toch echt het decor van…de Twelve Apostles.' Een onwijs bijzondere ervaring die voor altijd een plek in mijn hart heeft veroverd.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
