Nathaliebeersma
De grootse...hoogtepu
Deze foto is genomen van Science Center NEMO in Amsterdam, op dinsdag 6 januari 2015 rond 08.15 uur. `Het is nog vroeg. Er staat een straffe wind en af en toe valt er een druppel regen uit de lucht. Toch weerhoudt dit me niet te genieten van wederom een prachtige rit langs de topattracties van onze hoofdstad. Dit begint al voor de deur van mijn appartement. Vanaf het Barcelonaplein op Java kijk ik over het water naar het mooie Borneo. Rivieren en grachten zullen ook de rest van mijn tocht het beeld bepalen. Fietsend over de Verbindingsdam werp ik een blik op de Jan Schaeferbrug aan het andere eind van het eiland. Tien minuten later, als ik de hele Oostelijke Handelskade over ben gereden, sta ik aan de voet van deze imposante verbinding met het vasteland van Amsterdam. Enkele honderden meters verderop straalt het Scheepvaartmuseum als altijd de ongekende grandeur van de Verenigde Oost-Indische Compagnie uit. De imposante exacte kopie van de Batavia, het beroemde schip dat in 1749 al op zijn eerste reis verging, ligt er mooi bij. Door de masten heen blinkt het kopergroen van Science Center NEMO. Een aantal jaren geleden beleefde ik hier met mijn VWO-klas een leuke en leerzame dag. Hetzelfde geldt voor het Scheepvaartmuseum, dat ik tijdens het groep acht kamp bezocht. De roze lucht, veroorzaakt door de opkomende zon, en de blauw verlichte boeien in het Oosterdok zorgen samen voor een sprookjesachtig tafereel. Voor het Centraal Station moet ik me een weg banen door de menigte. Een internationaal gezelschap, begeleid door een gids in een rode jas, is op weg naar de twee touringcars die voor het NH Hotel klaar staan. Het bordje `Keukenhof’ verraadt de bestemming van deze toeristen. Vanaf het Damrak komt ook de groep voor Volendam aanlopen. De bus waarmee deze excursie wordt ondernomen staat voor het Victoria Hotel. Dan duik ik de binnenstad in. Fietsen over de schilderachtige, wereldberoemde Singel, Herengracht en Keizersgracht is een oer-Hollandse ervaring die nooit zal wennen. Ik parkeer mijn fiets en stap één van de statige herenhuizen binnen. Vanuit het raam op de tweede verdieping kan ik de eeuwige lange rij voor het Anne Frank Huis zien staan, misschien wel de grootste trekpleister van Nederland.’
Verenigde Arabische Emiraten • Dubai
Verenigde Arabische Emiraten • Dubai
Op traditionele wijze
Deze foto is genomen bij de Dubai Creek in Dubai, op zondag 6 april 2014 rond 10.30 uur. `Midden in het luxe walhalla vol pracht en praal stroomt de levensader van dit islamitische emiraat, de bron en bestaansreden van de weelderige fata morgana. Bij deze kronkelende, kilometerslange zoutwaterlagune van de Perzische Golf, die eindigt bij de flamingo’s in Ras Al Khor Wildlife Sanctuary, ervaar ik een prachtige traditie. Voor me ligt een oud houten bootje, het eerste vervoersmiddel waarmee ooit een water werd overgestoken. Met dit vaartuig ga ook ik naar de overkant van de kreek. Op de punt van het afdakje prijkt de vlag van de Verenigde Arabische Emiraten. De rode en groene banen springen eruit tussen de aardekleuren. Het overgrote deel van het dek is gevuld met een als bank functionerend plateau. Zodra ik zit, komt de watertaxi in beweging. Het briesje is aangenaam verkoelend bij de huidige temperatuur van ruim boven de dertig graden. Mijn haren wapperen in de wind. Ik neem de karakteristieke beelden van het commerciële district Deira en de historische wijk Bur Dubai in me op. De rivier heeft deze twee stadsdelen van elkaar gescheiden. Het beeld van alle over de top torenflats in dit eigenlijk surrealistische land is voor even ver uit mijn gedachten verdwenen. Starend over het water word ik gefascineerd door de opmerkelijke breedte van de Dubai Creek. De lokale bewoners varen af en aan met hun abra. Allemaal begeven ze zich, net als ik, naar de souk om daar kruiden of goud te gaan kopen.’
De schoonheid van een
Deze foto is genomen bij de waterval van Shifen in Taiwan, op vrijdag 9 mei 2014 rond 10.00 uur. Een serene, vlakke Keelung River kiept ineens met enorm geweld haar water over de rotswand. Daar waar de stroom stenen moet ontwijken, worden prachtige spinklers gevormd. Eenmaal deze obstakels gepasseerd valt het water in sierlijke stralen nog enkele tientallen meters recht naar beneden. Op dezelfde rustige wijze als voor de waterval vervolgt de rivier haar weg door de bedding. Regendruppels, te herkennen aan de ontelbare stipjes die het oppervlak doen rimpelen, zorgen vandaag voor extra voeding. Ik doe mijn ogen even dicht om het gebulder tot me door te laten dringen. Als ik niet beter wist, dan zou ik deze waterval benoemen tot de miniatuurversie van de Niagara of Victoria, met name vanwege de aanzienlijke breedte. Zelfs op een grauwe dag als deze kijk je je ogen uit. Ook dit is weer zo’n indrukwekkend stukje natuur op niet veel meer dan dertig kilometer van Taipei.
Vliegen als een arend
Deze foto is genomen bij de Eagle Track Zipline bij Chiang Mai in Thailand, op zaterdag 12 april 2014 rond 15.00 uur. `Nog geen uur geleden verlieten we het chaotische Chiang Mai. Nu bevinden we ons midden in de bergachtige, groene regenwouden tussen glooiende rijstvelden. Ik zweef aan één enkel touw hoog door de lucht. Vliegend als een arend bewonder ik de dichte jungle om me heen. Bij elke nieuwe zipline stokt mijn adem op het moment dat mijn voeten het houten plateau toch echt moeten loslaten. Mijn spieren blijven strak gespannen totdat deze uiting van nervositeit, opwinding en ongelogen angst verandert in een trillend lichaam wanneer ik veilig het volgende platform boven in de bomen heb bereikt. Het uitzicht over de bossen is spectaculair. Over het voetpad in de kronen zigzaggen we verder. Bovenaan een spiraaltrap word ik vastgeklikt voor mijn volgende vlucht. Deze lijn is honderden meters lang. Te lang blijkt even later. Door mijn geringe gewicht blijf ik op vijftien meter voor het einde hangen. Gelukkig word ik door de begeleider opgehaald en naar het platform gesleept, maar een hele fijne ervaring is het niet. De route gaat verder over apenbruggen, apenladders en houten evenwichtsbalken. Op de bamboebrug hebben we een prachtig uitzicht op de waterval. Dan is het tijd voor de grote finale. Elke vezel in mijn lijf schiet automatisch in een tegenstribbelende, zelfs defensieve houding wanneer ik vanaf veertig meter over het randje de enorme diepte in kijk. De bibberingen maken me instabiel en daardoor bang dat ik naar beneden val. Ik word onmiddellijk door mezelf terug naar achteren getrokken. Met een aanzienlijke snelheid zoef ik uiteindelijk naar beneden. Ik heb dit zinderende maar fantastische avontuur overleeft, en dat geeft me een comfortabel gevoel.’
Verenigde Arabische Emiraten • Abu Dhabi
Verenigde Arabische Emiraten • Abu Dhabi
Rampvlucht
Deze foto is genomen in de Etihad Training Academy in Abu Dhabi, op dinsdag 8 april 2014 rond 12.00 uur. `We lopen een grote hal in waar de bemanningsleden van de toekomst hun reddingsoperaties oefenen. De hoogte van de glijbanen maakt me zenuwachtig, en mijn spieren verstijven bij de gedachte aan de temperatuur van het water in het zwembad achter het vliegtuig. Als iedereen is geëvacueerd, wordt de glijbaan losgekoppeld van de jumbo jet om zo een vlot te vormen. Eenmaal in de Boeing gestapt kondigt de medewerker van Etihad onze rampvlucht aan. `Welkom aan boord. Dadelijk zal na het opstijgen de druk in de cabine wegvallen, waarna wij een noodlanding zullen maken...’ Ik zit niet bepaald met een gerust hart in het vliegtuig. Nog voordat we bewegen, wordt de luchtstroom naar mijn longen door angst belemmert. Een korte, zeer oncomfortabele vlucht volgt maar ik kan weer rustig ademhalen als blijkt dat de werkelijkheid mijn helse verwachtingen niet waar heeft weten te maken. Als wij op het punt staan de hal te verlaten, komt er een klein groepje stewardessen in wording aanlopen, keurig gekleed in het donkergrijze uniform. Ik denk terug aan wat de gids ongeveer een uur geleden zei: `Als je dames tegenkomt die nog geen vleugeltjes op hun jasje dragen, dan is de kans heel groot dat zij die dag hun examen gaan afleggen.’ Deze meiden dragen ze nog niet. Ik voel de spanning door hun lichamen gieren. Terwijl ik stilzwijgend mijn succeswensen naar de afstudeerders uitspreek, verlaat ik het academiegebouw. Wat een eer dat ik hier een kijkje achter de schermen mocht nemen. De luchtvaart is en blijft een fascinerende wereld waarop piloten, pursers, stewards en stewardessen hier via een loodzware studie worden voorbereid.’
Machtige vulkaan
Deze foto is genomen in nationaal park El Teide op het Spaanse eiland Tenerife, op maandag 1 juni 2015 rond 11.00 uur. `We rijden alsmaar hoger de bergen in, totdat opeens het zachte wolkenpak zich onder ons bevindt. Op sommige plekken zie ik tussen de witte laag door de huizen in de schilderachtige mediterraanse dorpjes steeds kleiner worden. De hoge hotels in de toeristische badplaatsen hebben wij al ver achter ons gelaten. Elke kilometer neemt het aantal dennen langs de slingerende bergweg af, totdat het landschap enkel nog bestaat uit een ruige, donkerbruine steenvlakte. Een immens spoor van zwart gruis is hier 106 jaar geleden ontstaan nadat keien en lava met geweld uit de bijzonder herkenbare, lichtgekleurde top werden gespoten. Ik staar omhoog naar de reusachtige, gelaagde kolos van verschillende steensoorten, zo lijkt het haast wel. Een erg bizarre formatie die tot het symbool van dit nationale park is verworden. Ik klim naar de rand van de vulkaankrater, een ineengestort deel van de vuurberg dat bestaat uit een veld vol bruine stenen. Het punt waar het puin is opgehouden met rollen is duidelijk zichtbaar. Vanaf hier lijkt de bodem met zandkleurig zwavelpoeder bedekt te zijn. We dalen aan de andere kant van de piek weer af. Al snel bereiken we de boomgrens, die vandaag op dezelfde hoogte ligt als de wolken. Dit doet me beseffen dat we op meer dan 2.000 meter zitten. Achter ons waakt El Teide, die nu, bocht na bocht, heel langzaam uit ons blikveld verdwijnt. Vaarwel mooie, machtige vulkaan.’
Op naar de watervalto
Deze foto is genomen bij de Erawan watervallen bij Kanchanaburi in Thailand, op maandag 21 april 2014 rond 15.00 uur. `Gewapend met enkel een halve liter water en mijn camera begin ik vol goede moed aan de wandeling langs de zeven watervallen. Ik volg het prachtige kronkelpad omhoog. Tussen de bomen door zie ik eerste cascades. Hele families staan tot hun middel in het water en spetteren elkaar nat. Sommigen proberen vissen te vangen. Met elk nieuw niveau, elke volgende waterval wordt het paadje steiler en smaller. De bossen worden hoe langer hoe dichter. Ik passeer verschillende houten bruggetjes, waarop ik een schilderachtig uitzicht heb op het groen en het troebele, licht turquoise water. Steeds meer mensen besluiten dat dit het einde van hun wandeltocht naar boven is. Ze keren terug. Ik kan het echter niet over mijn hart verkrijgen om voortijdig op te geven. Met een stevige pas vervolg ik mijn weg naar de top. Heel ver van de bewoonde wereld, diep in het regenwoud, voel ik me nu de mensenstemmen zijn verdwenen en het enige geluid het kletteren van de watervallen is. Dan houdt het asfalt op. Vanaf nu wordt het klimmen. Klauterend over de rotsen, balancerend over boomstammen en slingerend aan takken over de poeltjes bereik ik uiteindelijk de zevende en laatste waterval. Het bordje `end of the trail’ zorgt voor een gevoel van euforie. Alsof ik de Mount Everest beklommen heb. Trots en blijdschap zijn ook van de gezichten van mijn medewandelaars af te lezen. Het is gelukt.’
Australië • Great Barrier Reef
Australië • Great Barrier Reef
Tropisch blauw...para
Deze foto is genomen bij het Great Barrier Reef in Australië, op dinsdag 23 juli 2013 rond 10.00 uur. `Het is tropisch warm. Klam. En dat midden in de nacht. Mijn kamer is net een hutje in de tropen. Het raam staat open. Het gordijn waait een beetje op. Ik hoor het gesuis van de wind door de palmen. Ik heb alleen een laken om onder te slapen. Ik slaap echter maar een paar uurtjes. Dinsdag de 23ste is de dag. De laagstaande zon schijnt recht in mijn gezicht. Er hangen plukjes wolken rond de toppen van de met tropische vegetatie begroeide bergen. Vannacht zag ik de donkere contouren al. Ik verover mijn plek voorop de boot. Ik adem de zeelucht diep in en ben er helemaal klaar voor. Het is twee uur varen naar het rif. Er is een behoorlijke deining. De zon zorgt voor een mooie schittering op het water. Als de boot bijna bij de Michaelmas Cay arriveert, voel ook ik me niet helemaal lekker. Dan zie ik waar we terecht zijn gekomen. Turquoise water, parelwit zand en koraalrif. Ik ben in mijn paradijs aangekomen. Wauw. Ik stap op de glasbodemboot. `Wauw’ is ook mijn reactie bij het zien van de eerste stukjes koraal, door de glazen bodem van de boot. Het wereldberoemde Great Barrier Reef. Nadat de rest is afgezet op het eilandje, ga ik terug naar de grote boot. Ik trek razendsnel mijn bikini aan en mijn flippers en snorkel zijn ook gereed voor gebruik. Ik krijg een privéovertocht naar het eilandje in een kleine speedboot. Vanaf het strand zwem ik richting open zee. De eerste kleine visjes die ik zie zijn oké. Ik schrik heel even als ik de eerste grotere vissen zie. Ik was er altijd bang voor. Maar wat ik nu te zien krijg, overtreft alles. De meeste kleurrijke vissen zwemmen tussen het diverse koraal. Wat me echter zorgen baart, is dat ik hele stukken koraal zie die volledig kleurloos zijn en bovendien afgebroken lijken te zijn. Het grootste koraalrif ter wereld, ruim 2500 kilometer lang, wordt steeds meer aangetast. Later hoor ik gelukkig dat er koraal is dat zo `kleurloos’ is. Met twee anderen in de buurt zwem ik heel dapper helemaal terug naar de boot. De vissen worden gevoerd. Dan wordt er naar de tweede locatie, Paradise Reef, gevaren. Ik hijs me weer in mijn wetsuit. Onder water aanschouw ik niet alleen het mooie koraal, maar ontmoet ik naast kleine, felblauwe vissen ook de neef van Nemo. Dan verschijnt ineens de grootste vis van het Great Barrier Reef. Deze reus is het laatste wat ik van het rif en de bewoners van de oceaan zie. Ik kan terugkijken op een waanzinnige dag.'
Denkend aan mijn...st
Deze foto is genomen van de Grote Kerk op de Grote Markt in Breda, op dinsdag 23 juni 2015 rond 13.30 uur. `De laatste dag in Breda, want vanmiddag ga ik afstuderen. De eerste keer, toen ik naar een kamer kwam kijken, voelt als gisteren. Vier jaar lang heb ik hier keihard gestudeerd en intens genoten van alle geweldige kansen die ik kreeg. Slechts zo’n anderhalve kilometer was het naar school. Ik draaide mijn kamerdeur op slot en liep de trap af, hopend dat ik de rest van het huis niet wakker maakte met mijn gestamp. Ik keek even naar rechts of ik nog post had. De achterdeur viel met een klap dicht. Ik pakte mijn fiets die onder het groene afdakje in de tuin stond, bij de containers die vaak uitpuilden. Ik was blij dat de kerk in onze tuin niet meer in gebruik was. Gelukkig geen herrie van klokken. Deze kerk niet, maar de prachtige Grote Kerk op de Grote Markt hoorde ik in de verte wel slaan. Ik telde de slagen. Ik moest goed opletten in de smalle steegjes met kasseien. De geparkeerde auto’s maakten het zeer krap voor het rijdende verkeer. Auto’s wachtten achter de fietsers en voetgangers. De winkelstraat aan de andere kant van het gladde bruggetje was nog uitgestorven. Alleen de bakker was al open. Het versgebakken brood rook heerlijk. En de groenteman was zijn groente aan het uitstallen. Hij begroette me. Een geluksgevoel kwam bij me op als ik over de Grote Markt fietste. Wat kent Brabant toch een gezelligheid. Meer winkelstraten volgden. De vele stoplichten irriteerden me. Dat was ik nooit gewend midden op het platteland, tien kilometer van de stad. Maar de levendigheid in de stad ging boven alles. Elke keer als ik de koepelgevangenis passeerde, vroeg ik me af hoe veilig het was in deze buurt. Als ik rechtsaf sloeg en het felblauwe logo van de NHTV zag, was ik altijd trots dat ik aan deze hogeschool voor toerisme mocht studeren en was ik heel nieuwsgierig wat de dag zou brengen aan nieuwe, zeer interessante toerismeweetjes.‘
De...islamitisch-chri
Deze foto is genomen van de kathedraal in Sevilla in Spanje, op zondag 17 juni 2012 rond 21.00 uur. `Het is druk op het centrale punt van Sevilla. De terrassen onder de bomen zitten vol met tapas etende mensen en de authentieke koetsen rijden nog in overvloed met toeristen rond. De heldere, donkerblauwe hemel steekt toverachtig af tegen de gouden Giralda. Het geeft de sfeer van het sprookje van 1001 nacht. In dit stadssymbool zijn duidelijk de invloeden zichtbaar van de Moren die tussen 711 en 1492 in Spanje aanwezig waren. Ooit was deze 104,5 meter hoge toren de hoogste minaret ter wereld en behoorde het tot de imposante moskee die hier aan het einde van de 12e eeuw werd gebouwd. Driehonderd jaar later moest het islamitische gebedshuis plaatsmaken voor de christelijke variant. Er verrees een gigantische kerk en de minaret kreeg een nieuwe functie als klokkentoren van deze prestigieuze kathedraal van Sevilla. La Giralda biedt de stad een elegant en trots silhouet. Het unieke, meer dan 800 jaar oude bouwwerk is een van de drie minaretten ter wereld gebouwd door de Almohaden die vandaag de dag nog kunnen worden bezichtigd. Kortom, dit is een stukje islamitische architectuur waar je uren naar kunt blijven kijken, ook in de bedrukkend warme lucht.’
De laatste zon over..
Deze foto is genomen op het Oslofjord bij Oslo in Noorwegen, op vrijdag 15 augustus 2014 rond 19.30 uur. `Het is 19.00 uur. Strak op tijd gooit de kapitein de trossen los. Dit is het startsein voor een betoverende Noorse avond op het fjord van Oslo, dat in werkelijkheid een grote baai is. In de top wappert weliswaar de Noorse vlag, maar Johanna is een prachtig oud houten zeilschip dat zomaar uit de VOC-tijd zou kunnen stammen. De schoener heeft twee imposant hoge masten die ver uitkomen boven de vlaggenstokken van de paar kleine witte éénmastschepen waar we langs varen. We zitten aan lange tafels en genieten van een traditioneel diner van verse garnalen. De zon, nog net boven de dennen uitkomend, schijnt haar avondlicht over het dek. We varen langs een doolhof van idyllische groene eilanden met kleine zomerhuisjes gebouwd in de typische Scandinavische stijl. Wat lijkt het me heerlijk rustig om hier direct aan het water te wonen. Ik heb mijn teleurstelling van het niet zien van échte lange, smalle en diepe inhammen met aan weerszijden rotsige steile wanden en kliffen volledig omgezet in puur genot. Op deze manier beleef ik alsnog een fantastische cruise. Ik klets de avond vol met een langharige jongen uit Amerika, en een ouder echtpaar dat eveneens in de Verenigde Staten woont. De laatste zonnestralen verlichten een strook wolken. Aan de andere kant kleurt de lucht lichtjes roze en blauw. Ik verbaas me er telkens weer over hoe een hete bal aan de hemel zulke spectaculaire verschijnselen weet te creëren. De temperatuur daalt sterk. Ik ben blij met het advies van mijn moeder om een sjaal om te doen. Als het allang donker is, komen we weer terug in de haven van de Noorse hoofdstad. Het uitzicht op de mooiste en grootste bezienswaardigheden van Oslo is buitengewoon sprookjesachtig. Kunstmatig verlicht door lampen zijn het fort en het operahuis nog mooier dan een paar uur geleden.’
Duizenden gevangenen.
Deze foto is genomen in het Sighet Memorial Museum in Sighetu Marmatiei in Roemenië, op dinsdag 14 augustus 2012 rond 10.00 uur. `Deze ochtend heeft flinke indruk op mij gemaakt. Ik heb een bezoek gebracht aan de oude gevangenis van Sighet, zoals deze plaats ook wel wordt genoemd. Bij binnenkomst voel ik meteen de zware lading die de verhalen van dit pand hebben. Er heerst een kille, bedrukte sfeer, die nog eens wordt versterkt door de kale witte betonmuren. Als ik door de gang naar de hal van de strafinrichting loop, val ik stil. Duizenden groen omlijste gezichten kijken mij aan. De hele wand hangt vol. Al deze mooie stervelingen zijn er niet meer, ze zijn omgekomen tijdens het schrikbewind van de communistische alleenheerser Nicolae Ceausescu. De bajes zelf maakt me al even mistroostig. Ik kijk omhoog naar de balustrades van de galerijen op de tweede en derde verdieping, waarlangs zich nog meer cellen bevinden, norren die allemaal zijn ingericht als museumkamer. Samen tonen ze op chronologische volgorde het totalitaire systeem in communistisch Roemenië. Ik steek mijn hoofd om de deur en voel meteen de pijn wanneer ik het stalen bed zie waarin de gevangenen op een keiharde houten plank, onder een dunne deken, de slaap moesten proberen te vatten. In het getraliede vertrek ernaast hangen afgrijselijke foto’s waarop lange schappen vol doodshoofden zijn afgebeeld. Bergen schedels liggen er. Hoe langer ik door het gebouw loop, hoe bozer ik word op de dictator van destijds. Ook krijg ik steeds meer medelijden met degenen die zijn gruweldaden moesten ondergaan. Ik vlucht naar buiten. Daar loop ik meteen tegen de heuvel aan. Rondom de bult staat, half in de grond, een zwarte muur waarin alle slachtoffernamen zijn gegraveerd. Nogmaals word ik geconfronteerd met de te grote hoeveelheid mensen die door toedoen van Ceausescu de dood hebben gevonden. In de met gras begroeide berg is een grot uitgehouwen. De ruimte is gevuld met een grote ronde tafel. Ik steek een kaarsje aan en zet mijn blijk van compassie in het kleine laagje water op het gedenkteken. Langs die vreselijke wal loop ik terug, over het pad dat niet alleen een pad is naar het verleden, maar ook de weg naar de toekomst. Laten we hiervan leren.’
Voetstappen in de...o
Deze foto is genomen in Grampians National Park in Victoria in Australië, op woensdag 3 juli 2013 rond 10.00 uur. `De laatste mist komt als rook boven het bos uit met daarboven het vuur van het eerste zonlicht. Vanmorgen ga ik het nationale park verkennen. In de ochtendzon volg ik het wandelpad, zo’n zeven kilometer lang. De rode rotsen van de outback hebben plaats gemaakt voor grijze. Vanaf de Pinnacles, de bergtop, heb ik een prachtig uitzicht over het dichte woud, de rotsen en het meer met de stuwdam. Ik voel me machtig, als op de top van de wereld. You raise me up so I can stand on mountains. Leave me where I am having fun, lion in the morning sun. Op mijn weg terug passeer ik een klein watervalletje. Achter het stroompje staand lijkt het op de foto net of ik aan het douchen ben. Het laatste deel van de afdaling is door de Grand Canyon, een relatief smalle kloof van grijze rotsen en een beekje. Ik volg het pad van planken hier doorheen, dat veilig is gemaakt met een leuning van ijzeren buizen.’
Het creatieproces van
Deze foto is genomen in het Bo Sang Umbrella Making Centre in San Kamphaeng net buiten Chiang Mai in Thailand, op vrijdag 25 april 2014 rond 14.30 uur. `Al wandelend rond de binnenplaats, waar onder afdakjes verschillende podia staan, doorloop ik het creatieproces van begin tot eind. Direct na de ingang, die wordt gevormd door een boog van vrolijk gekleurde paraplu’s met daarop de naam van het centrum, staan de twee bomen die de materialen leveren voor de welbekende papieren souvenirs uit dit gebied. De stelen worden gemaakt van sandelhout en de hoedjes van het hout van de moerbeiboom. In de grote bak water naast mij wordt de schors nat gemaakt, de boombast die na een flink pak slaag met een hamer eindigt als een hoopje pulp. Daarna mag de brij op speciale rekken drogen in de zon. Terwijl het papier voor de hoedjes van de parasols in de maak is, zitten een tafel verder een aantal vrouwen op een rieten matje te werken aan het geraamte van de plu. Dit beeld bevestigt hoe anders de werkomstandigheden zijn vergeleken met fabrieken in Nederland. Alles in de werkplaats is primitief, traditioneel als je het zo wilt noemen. Halverwege de patio smeren twee andere dames het frame in met lijm. Hierna wordt het hoedje op het frame geplakt en vindt de afwerking van het hoedje plaats. De paraplu’s worden versierd met de mooiste, fluorescerende figuren, waaronder bloemen, vogels, olifanten en draken. Echt waanzinnig knap hoe gedetailleerd deze tekeningen zijn. Het gave is dat je ook je mobielhoesje, T-shirt of tas kunt laten beschilderen! Ik beoordeel het bezoeken van het paraplufabriekje in de creatieve buitenwijk van Chiang Mai als een interessante excursie, waarbij je wordt ondergedompeld in de ouderwetse manier waarop met de hand zo’n luxe product wordt vervaardigd.’ Tip: vergeet naast de paraplucentra ook de zijdefabrieken niet!
Verenigde Arabische Emiraten • Dubai
Verenigde Arabische Emiraten • Dubai
Ruige rit in de goude
Deze foto is genomen in de woestijn bij Dubai, op zondag 6 april 2015 rond 17.00 uur. `De duizenden torenflats van het luxe Dubai verdwijnen langzaam uit het zicht. De bebouwing maakt plaats voor eindeloze zandvlaktes. Ze lijken nu slechts licht te glooien, maar nog even en ik zal ervaren dat de daadwerkelijke helling van deze duinen veel steiler blijkt te zijn. Dan draaien we ineens van de weg af en volgen we de elektriciteitsmasten diep de woestijn in. Voordat we de dikkere lagen fijne korrels kunnen gaan trotseren, laat de chauffeur eerst de helft van de lucht uit de banden lopen. Ik zet me schrap voor een ruig avontuur door de betoverende gouden zandbergen. Met een flinke aanloop schieten we de bulten op om vervolgens, zonder in te kunnen schatten hoe diep de afgrond aan de andere kant is, weer naar beneden te storten. Terwijl je je klaarmaakt voor een bocht naar links, ga je naar rechts. Er is geen tijd om bang te worden. Bij elke heuvel ga ik harder lachen, totdat ik niet meer kan stoppen. Wat geeft het een kick! Ook de emiraat achter het stuur, gekleed in de bekende witte, wijde jurk genaamd dishdasha, geniet van ons plezier. Hij schut ons nog eens flink door elkaar, zo erg dat ik enorm blij ben wanneer we de auto even uit mogen om van het uitzicht te genieten. Eindelijk kan mijn omgekeerde maag tot rust komen. Ik bewonder mijn eigen schaduw en tuur over een landschap dat zover ik kan kijken bestaat uit golven van zand. Een beangstigend gevoel bekruipt me bij het idee dat ik nu wel heel ver van hulp verwijderd ben, mocht het nodig zijn. Een kort, wild ritje later waan ik me terug in de Little Sahara van het Australische Kangaroo Island. We gaan zandsurfen. De actiefoto die toen van mij is gemaakt straalt zoveel plezier uit, dat plaatje wil ik hier evenaren. Ik glijd, zittend op een toboggan, soepel de duin af. Eenmaal weer naar boven geklauterd geniet ik van mijn klasgenoten die hun sandboard verliezen en als een razende de berg af rollen. Voor het diner gaan we naar een nomadendorp, waar de kamelen, een buikdansvoorstelling en een barbecue vol lokale specialiteiten zorgen voor de traditionele Arabische sfeer die in het mondaine Dubai zelf nauwelijks meer terug te vinden is. Wanneer de zon allang onder is, rijden we in het pikkedonker door de woestijn terug naar de bewoonde wereld. Ook dit doet me denken aan de dagen dat we om vijf uur ’s morgens door de outback van Australië reisden.’
Verenigde Arabische Emiraten • Bastakiya
Verenigde Arabische Emiraten • Bastakiya
De eerste nederzettin
Deze foto is genomen in de oude wijk Bastakiya in Dubai, op zondag 6 april 2014 rond 09.30 uur. `Vanmorgen neem ik een kijkje in het pittoreske verleden van de stad. De oude wijk Bastakiya is een prachtige verzameling huizen, cafés, winkeltjes, kunstgalerijen en natuurlijk een moskee van leem en koraalkalk. Hier tussendoor lopen nauwe steegjes. Terwijl ik door zo’n smal straatje loop, verplaats ik me in de textiel- en parelhandelaren uit Iran die aan het einde van de 19e eeuw dit strategische plekje aan de kreek uitzochten en hier hun eigen stadskwartier bouwden. Een gewaagde stap, aangezien tot dan toe niemand zich hier waagde, op misschien een enkele kameel na. Ondernemend als zij waren, bouwden zij in een periode van slechts enkele jaren zestig woningen. Hun nieuwe verblijfplaats vernoemden de Iraniërs naar de stad Bastak, mijlenver weg in hun vaderland. Bij het binnenlopen van Bastakiya viel mijn oog meteen al op de windtorens. De gids legt uit dat het ’s werelds eerste airconditioning was. Een geniale uitvinding op de snikhete droge vlakte. Ook was het een symbool van welvarendheid. Het aantal `barjeels’ gaf aan hoe rijk je was. In dit opzicht is er dus niets veranderd. Nog steeds wordt er een onschatbare waarde gehecht aan het tonen van de grootst mogelijke voorspoed. Onder een afdak staat het laatste stuk van de tweehonderd jaar oude stadsmuur, die tijdens de recentelijke restauratie bij toeval weer tevoorschijn kwam. De wand bevat dezelfde materialen als de andere bouwwerken en zorgde samen met het fort Al Fahidi, gelegen boven de woonwijk, voor de verdediging van Bastakiya.’
Eindeloze detailprach
Deze foto is genomen bij Wat Arun in Bangkok in Thailand, op zaterdag 19 april 2014 rond 12.30 uur. `Gisteravond tijdens een romantische dinner cruise over de Chao Praya rivier had ik deze voor mij steilste tempel ooit al prachtig verlicht gezien. Bij daglicht krijgt het indrukwekkende bouwwerk een hele andere, misschien nog wel mooiere dimensie. De spits toelopende stoepa is volledig versierd met Chinees porselein in alle mogelijke creaties. Gewichtheffende figuren zijn de verbinding tussen de ontelbare lagen. Zelfs die zijn van porselein. Ik klim de bijna loodrechte trappen op. Het is bloedheet en ik heb weinig kracht meer over na de hele ochtend. Mezelf omhoog trekkend aan het touw bereik ik uiteindelijk het punt waar je over een heel smal paadje helemaal rond het Boeddhistische heiligdom kunt lopen. Het uitzicht over de rode daken en torenspitsen van de tempels aan de andere kant van de rivier is prachtig. Ervoorlangs vaart een groot aantal longtailbootjes. Op de achtergrond zijn ook de hogere gebouwen van Bangkok zichtbaar. Ik bewonder de vele nissen waarin fascinerende beelden zijn geplaatst, met hieromheen bloemen van aardewerk. In de grootste inhammen staan mannen met paarden. Wat moet het een werk zijn geweest om al die stukjes keramiek, hele en kapotte, grote en hele kleine, op de betonnen wanden aan te brengen. Wat een details. Zoveel scherven moeten wel voor bergen geluk zorgen.’
Vrolijke strandhuisje
Deze foto is genomen op Brighton Beach bij Melbourne in Australië, op dinsdag 9 juli 2013 rond 11.00 uur. `We verlaten de stad via St. Kilda. Er staat een flinke rij voor Luna Park, één van de twee die er nog over zijn in Australië. Allemaal willen de mensen in de oudste achtbaan ter wereld. Hierna bereiken we het te blauwe water van Port Philip Bay, waarin ik in Port Melbourne een enorm cruiseschip voor anker zie liggen. Onze eerste stop is Brighton Beach. Achterop dit halvemaanvormige strand staat tegen de duinrand aan een onafgebroken rij strandhuisjes. Rood met geel, wit met lila of babyroze en –blauw, elk huisje is in andere felle tinten geschilderd. Het is een zeer bont geheel waar ik, zo mogelijk, nog vrolijker van word dan ik al was. De kleuren van het Hollandse vaandel zijn aangebracht op één van de hutjes. Het huisje met de Australische vlag, de tweede van links in de serie, is mijn favoriet, maar 260.000 dollar om het te kopen bezit ik helaas niet. Een gekartelde schaduwlijn komt tot ongeveer een derde van de zandstrook. Ik volg de kromming van de baai. Slechts een paar andere mensen zijn er op deze mooie winterdag ook al vroeg op uit getrokken. De zon schijnt recht in mijn ogen. Lopend in het fijne lichtbruine zand met boven mij een felblauwe, wolkenloze lucht krijg ik het ultieme zomergevoel, ondanks dat het de koudste tijd van het jaar is.’
Het Machu Picchu van.
Deze foto is genomen in Masca op het Spaanse eiland Tenerife, op maandag 1 juni 2015 rond 15.30 uur. `Via een angstaanjagende maar spectaculaire haarspeldbochtenweg slingeren we met de bus naar beneden. Een groepje van zo’n tien huizen lijkt tegen de bergwand aangeplakt te zijn. Deze pittoreske witte woningen worden omgeven door landbouwterrassen. De lucht boven de reusachtige rotsmuren is diepblauw. Het is een overweldigend landschap dat ik door de cactussen heen bewonder wanneer ik even later in het daadwerkelijke piratendorp sta, de woonplaats van slechts zeventig mensen. Ik vraag me meteen af hoe en waar de inwoners hun boodschappen doen. Laten ze hun bestelling bezorgen of trekken ze er telkens uren op uit om die toch wel afgrijselijke weg af te leggen voor een nieuwe voorraad melk en brood? Deze plek ligt immers zo ongelooflijk afgelegen. En hoe vaak komt de postbode hun brieven brengen? Het lijkt me een heel rustgevend, maar ook een heel eenzaam leven voor de bewoners. In dit buurtschap hebben de huisjes, gebouwd van afwisselend lichte en donkere stenen, nog niets van hun originaliteit verloren. Het dal is bezaaid met palmbomen. Daartussen glinsteren de rode pannendaken in de zon. Recht tegenover mij steekt een enorme rotspunt uit het dal omhoog. Als ik niet beter wist, dan zou ik geloven dat ik op dit moment de nummer één van mijn bucket list aan het bewonderen ben: Machu Picchu. Wat is dit een fantastisch voorproefje. Ik ben volmaakt gelukkig en zie de dag al voor me dat ik met mijn beste vriend daar sta, uitgeput van de wandeling over de Inca-trail het Peruaanse hoogland in ons opnemend. De bestrating bestaat nog altijd uit oude klinkers. Aan het enige plein van het dorp, met middenop een grote boom, staat ook de minikerk van Masca. Door de monding van de kloof zie ik de zee. Beneden in die spleet loopt het zeer moeilijk begaanbare pad dat de piraten vroeger diep in de nacht bewandelden wanneer zij een schip zagen naderen dat ze konden plunderen. Voor nu laat ik die uitdaging varen, maar ook dit zou een onvergetelijke training zijn voor mijn toekomstige Zuid-Amerikaanse avontuur.’
Ziekelijk ritje
Deze foto is genomen in de Karpaten in Oekraïne, op woensdag 18 augustus 2010 rond 17.00 uur. `Na een ochtend vrijwilligerswerk staat er een excursie op het programma. De bestemming wordt nieuwsgierigmakend geheim gehouden door de organisatoren. Het is enkele uren rijden. Over de groene heuvels, dwars door de bergen, de route is prachtig, maar helaas voel ik me niet zo geweldig als dat de omgeving er uitziet. Vanmorgen ben ik al uit voorzorg gaan helpen in de tuin van het straatkinderentehuis, zodat ik als het nodig was binnen op de bank kon gaan liggen. Dit is ook gebeurd. Toch wilde ik vanmiddag mee en dus zit ik nu, nog maar half overeind, met een protesterende, bovendien lege maag in het busje, een dekentje over me heen geslagen. Stilletjes kijk ik uit het raam. Ik laat al het moois buiten rustig aan me voorbij gaan. Overal op de bulten en in de dalen staan opvallende bijenkorven van stro. Ik laat mijn gedachten gaan over de functie hiervan. Ineens stopt de auto. Langs de grote weg staat een eenzaam houten huisje met aan beide kanten een verkoopstalletje. Boven de kraam vol rieten manden, kleden en hoeden hangen, over een houten balk, grote dierenvachten die in sommige gevallen al tot dikke, fluweelzachte dekens zijn bewerkt. Ooit behoorden deze vellen waarschijnlijk tot een wild zwijn, een hert, een wolf of misschien wel een Europese bizon. De taalbarrière voorkomt dat ik antwoord krijg op deze vraag. In het huisje zelf zijn ontelbare kleine souvenirs uitgestald: matroesjka’s, kettingen, sokken, noem maar op. Na nog vele kilometers verder te hebben gereden, bereiken we eindelijk onze reisbestemming. Deze blijkt een kabelbaan te zijn. Het is er bedenkelijk rustig, maar tot onze grote opluchting wil de eigenaar de teleferiek voor één keer openen. Zittend op een hard rood stoeltje zweef ik hoog boven de heuvels langs de groene palen omhoog. Geen enkele spier is nog ontspannen. Met z’n allen zetten ze zich met man en macht in om mijn lichaam warm te maken zodat ik me enigszins comfortabel kan voelen. Het effect is miniem, dus besluit ik, ondanks het boeiende verre uitzicht, tien stoeltjes later alweer de weg naar het dal te kiezen. Op de lange weg terug duik ik opnieuw onder mijn dekentje. Ik val in slaap. Pas als we na middernacht bij ons verblijf terugkomen, ontwaak ik even, om zo snel mogelijk in mijn eigen bed naar dromenland te kunnen.’
De hemelhoge koepel..
Deze foto is genomen van de Sint Stephan Basiliek in Boedapest in Hongarije, op donderdag 9 augustus 2012 rond 14.00 uur. `Dit imposante godshuis met de uitstraling van een monument staat in de top tien van meest gefotografeerde gebouwen ter wereld. Niet voor niets. De donkere koepel steekt met zijn 96 meter boven alle daken uit en wekt op grote afstand al mijn interesse. Wanneer ik de basiliek dichter nader, weet ik niet waar ik moet beginnen met kijken. De grote kerk heeft zoveel details aan gewelven, torentjes en gekartelde dakranden. Het ronde achterstuk is opgebouwd uit elegante pilaren met daartussen boogramen van glas-in-lood. De bovenkant is afgewerkt met een wit sierhek. Hierachter staat, exact boven elke kolom, een heiligenbeeld. Vóór de Sint Stephan Basiliek ligt een groot plein, ook vernoemd naar dezelfde heilige. Staande op Szent István tér heb ik een fenomenaal uitzicht op de volledige façade: een immens portaal in de vorm van een triomfboog, ingeklemd tussen twee torens die met hun 80 meter ook behoorlijk indrukwekkend zijn, al kan niets tippen aan het bolvormige dak daartussen. Ik beeld me in hoe mijn vader hier veertig jaar geleden als klein jongetje, met dezelfde lengte als ik nu, tegen hetzelfde portiek opkeek. Hij was op bezoek bij zijn tante en dwaalde alleen in de stad rond. In de nissen staan de stenen gestaltes van kerkvaderen. Van binnen is het heiligdom van de eerste christelijke vorst van Hongarije al even majestueus. Het mozaïeken plafond lijkt tot in de hemel te reiken. Er komt een fel buitenlicht door de grote koepel. De zonnestralen zorgen voor een koninklijke gouden glans op het rijk versierde interieur. Aan de muren, gemaakt van ruim vijftig verschillende soorten marmer, hangen prachtige fresco’s en gravures. 8.000 gelovigen kunnen hier, in een van de grootste kerken op aarde, met elkaar bidden. Alleen de rechterhand van Stephanus is hier als reliek nog fysiek aanwezig, maar hij mag trots zijn op zijn bedehuis met de grootste kerktoren van Boedapest. Ik vind het vooral voor mijn oom heel speciaal dat er, in de stad waar hij roots heeft liggen, een basiliek staat die zijn naam draagt.’
De drijvende kracht..
Deze foto is genomen bij de rivier Akerselva in Oslo in Noorwegen, op donderdag 13 augustus 2014 rond 12.00 uur. `Meanderend langs de oude fabrieken van Oslo stroomt, verscholen tussen de bomen, de idyllische en rustgevende Akerselva, een rivier die ooit de drijvende kracht was achter de bedrijvigheid in zaagmolens, textielfabrieken en mechanische werkplaatsen. Nu huisvesten de industriële gebouwen cafés, kunstgalerijen, kantoren, scholen en studentenwoningen. Omdat de panden nog niets van hun uiterlijke schoonheid hebben verloren brengt het me meteen terug in de tijd van de revolutionaire industrialisatie halverwege de 19e eeuw. De groene long van de stad bevindt zich in een welige natuur met vele parken. Ik zie door de stammen en twijgen heen nog net de blauwe schoorstenen. Onderaan de bedding, op de oever, zijn talloze grote en kleine stenen samen met zand en grind door het water in de buitenbocht neergelegd. Een driehoekige stellage van houten balken vormt een van de vele bruggetjes over de stroom. De natuurlijke materialen gaan volledig op in de omgeving. Dit beeld wordt versterkt door de lange takken die de oeververbinding overwoekeren. Verspreid over het water, zelfs op het randje bovenaan de waterval, zijn kleine steenmannetjes gebouwd. Een glad rivieroppervlak voor de cascade wordt getransformeerd in kolkende massa’s zodra het water naar beneden is gekieperd. Lopend door dit wonderlijke natuurschoon aanschouw ik de stille getuigen uit de periode van stoommachines, rokende fabrieksschoorstenen en verstedelijking.’
Arm en rijk
Deze foto is genomen tussen Sighetu Marmatiei en Ocna Sugatag in Roemenië, op woensdag 15 augustus 2012 rond 15.00 uur. `We rijden door een Oost-Europees landschap dat enkel bestaat uit eindeloze groene heuvels bepland met bomen in diezelfde kleur. Tijdens de rit passeren we moderne wijken vol prestigieuze villa’s in alle mogelijke felle kleuren. De een is oranje, de volgende paars en weer een ander is groen. Hier wonen duidelijk de welgestelden. Een groter verschil tussen arm en rijk is bijna niet denkbaar als we even later belanden in de meest povere achterbuurten waar de mensen leven in half uit elkaar vallende houten krotten. Dan hoef ik me opeens niet meer af te vragen waarom ik naar Roemenië ben gekomen om vrijwilligerwerk te doen, om deze mensen te helpen. Tussen de enorme landhuizen en kleine hutten in liggen de dorpen van de middenstand. De boerderijtjes hier zijn allemaal omgeven door een hek met een fraaie, grote poort van bewerkt hout. Er zijn prachtige figuren in gekerfd. Bij een van de hoeves staat een platte wagen met een gigantische berg hooi op het erf. Bovenop het gedroogde gras staat een agrariër, de trotse eigenaar van dit stuk grond. De kleur van zijn T-shirt en de streep op zijn trainingsbroek passen perfect bij de strakblauwe lucht. Zijn petje beschermt hem tegen de zon. In de landbouw is het hard werken om een klein loon te verdienen. Veldarbeid wordt verricht met krakkemikkige houten karretjes achter een paar mooie donkere paarden. Ik heb diep respect voor deze traditionele wijze van landbouw bedrijven. Het is hartverscheurend om te zien hoe deze aardige lokale boer zijn ziel en zaligheid inzet voor dit plattelandsbestaan maar hevig moet vechten tegen de concurrentie van boerenbedrijven uit andere Europese landen. De zeer vruchtbare grond van uitstekende kwaliteit, de lage prijzen en de mogelijkheid om allerlei subsidies te verkrijgen hebben namelijk ook buitenlandse beleggers aangetrokken. Ik gun deze boer in ieder geval alle succes van de wereld. Hij doet enorm zijn best, voor hem en zijn gezin, waaronder zijn dochter die toekijkt vanaf de schilderachtige veranda bovenaan een prachtige witte stenen trap versierd met rozen.’
De trotse verdediger.
Deze foto is genomen van de Akershus vesting in Oslo in Noorwegen, op dinsdag 12 augustus 2014 rond 19.00 uur. `Ik stap terug in de tijd en ervaar meer dan 700 jaar geschiedenis van een middeleeuwse vesting waarvan de bouw in 1299 begon onder koning Hakon V. De prachtige architectuur die ik nu aanschouw is echter het werk van koning Christian IV, die Akershus aan het begin van de 17e eeuw moderniseerde tot het Renaissance-kasteel dat het vandaag de dag is. Ik loop bovenop de verdedigingsmuren, over een kasseienpad dat op verschillende plaatsen wordt overkoepeld door ronde poorten. Overal staan rode kanonnen. Links kijk ik uit over het Oslofjord, dat tot mijn grote teleurstelling (ik ging naar Noorwegen om de échte, indrukwekkende, beroemde fjorden te zien) helemaal niet zo’n écht fjord is maar een grote baai. Aan mijn rechterkant word ik geïmponeerd door dat belangrijke defensiewerk met zijn mooie torens en rode bakstenen. Ik voel me een echte strijder, een piraat die kanon na kanon aan het afvuren is om de vijand geen kans van slagen te geven in zijn poging aan wal te komen en het fort en daarna de hele stad te veroveren. Het grote zeilschip ligt vlak voor de kust. Boven een gordijn van rook is nog net de mast zichbaar. Vanaf daar vechten ze terug. De objecten met begeleidende teksten in het strijdkrachtenmuseum en verzetsmuseum houden deze geschiedenis levend. Geen enkele keer wist een buitenlandse rivaal, vaak uit Zweden, dit kasteel te belegeren, totdat het de Duitsers in 1940 wel lukte. Gelukkig is het nu weer veilig in handen van de rechtmatige eigenaren, de Noren.’
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
