Als in een science-fiction film dwaal en dwaas ik versuft rond in de onderwereld van Señor Calatrava’s denkpatronen. Waar in zijn bovenwereld ruimte, licht en expressieve bipsbogen strijden om de absolute heerschappij, regeren hieronder, in de buik van Gare Liège-Guillemins, de diffuse abstractie van indirecte reflectie, de schijnbaar onzichtbare constructietechniek en de functionele architectuursymmetrie met straffe hand.

Ik heb het continue gevoel afgedaald en verdwaald te zijn in de wazige muil van een futuristisch monster. Een slapend monster. Een monster dat we niet willen doen ontwaken want alles wijst erop dat het krachtig is. En van korte metten weet. Maar zolang het rustig slaapt, is het een schoonheid. Als in een sprookwereld van duizend-en-twee nacht. Vooral ’s nachts. Als je nagenoeg het enige zoekende dwaallicht bent in de droom van een ander.

Ik ben geneigd broodkruimeltjes te gaan strooien, voor de zekerheid, maar wil de illusionaire realiteit niet verstoren…