In de Iraanse cultuur is de tuin de aardse versie van het Paradijs. In de schaduwrijke tuin van Fin uit de 16e eeuw kom je helemaal tot rust onder de hoge bomen, in de verschillende paviljoens en langs de waterpartijen. De tuin is omringd door woestijn en toch is er genoeg water. Het is smeltwater uit de bergen dat via ondergrondse kanalen naar de tuin wordt geleid.
Hier zie je een paviljoen met een diepe bron. Via kanalen met blauwe tegels komt het water overal in de tuin terecht. De paviljoens zijn prachtig gedecoreerd, maar ze hebben wel wat onderhoud nodig.
De schoolmeisjes zwaaien vrolijk naar me. Ze hebben zojuist wat muntjes in het bassin gegooid. Dat zou geluk brengen.