Zee kajak stress in het Abel Tasman NP

Door: Peter de Nooijer

Geplaatst op Sep 11, 2010

In januari, februari 2003 zijn wij op huwelijksreis geweest naar Nieuw Zeeland. Wij hebben zowel het Noorder als Zuider eiland bezocht en vele indrukken opgedaan. Eén van de meest, althans voor ons, indrukwekkende ervaringen die me is bijgebleven is een 5 km lange tocht per kajak langs de kust van het Abel Tasman NP. Ik heb deze tocht ook als tip weergegeven. Je kan de tocht ook per voet doen, dwars door het nationale park (NP). Toen wij aankwamen op het strand om te vertrekken bleek dat wij de tocht met twee andere stellen gingen doen, één Brits echtpaar en één pas getrouwd Amerikaans stel. Het betrof 2 persoons kajaks, wel zo gezellig. Na een korte instructie door de instructeur (van het bedrijf dat het organiseerde) gingen we eerst oefenen in de baai. En wat bleek? Wij wisten het keer op keer voor elkaar te krijgen om niet gelijk te peddelen, sterker: het leek wel alsof we tegen elkaar peddelen. We kwamen niet vooruit. Tja, en die andere stellen scheurden als volleerde profs door het water. Nou, dat gaf ons moed...
Afijn, we gingen van start. Het was een tocht van 5 km uitgesmeerd over 2 dagen langs de kust (Tasman Zee), eind van de dag zouden we overnachten midden in het park. De omgeving was fenomenaal mooi; overal boomvarens, begroeide rotsen, vele kleuren in het landschap, dolfijnen. Maar.... we kwamen niet vooruit! En de wind nam toe en de golven werden hoger. We kregen kramp in de armen, werden chagrijnig, begonnen elkaar nog net niet voor rotte vis uit te maken (ja, onze huwelijksreis). Samenwerken was er niet meer bij!! Tot overmaat van ramp verloor ik mijn trouwring (die gleed van mijn vinger af in het koude water). Op zich wel toepasselijk: Nieuw Zeelands is tenslotte het land van de "lord of the rings". Lang verhaal kort gemaakt: kapot kwamen we aan op ons overnachtingsadres om daar te worden verrast door een sprookjesdecor. De locatie was middenin het NP, midden in de grandioze natuur. Het water trok zich vervolgens een meter of twaalf terug waardoor een groot deel van het park droogviel. Een geweldig gezicht in combinatie met de ondergaande zon. We waren onze inspanningen gelijk weer vergeten.... De dag erna ging een stuk soepeler, maar een dag of drie hebben we spierpijn gehad. Hoe dan ook; een ervaring om nooit te vergeten!