Verdriet om de koningin
Curacao
Nederlandse Antillen
Dennisenroel
Verdriet om de koningin
We zijn op weg naar Westpunt als er langs de weg een groot bord met de letters - M U S E U M - opdoemt. Het bord staat scheef en is behoorlijk uitgebeten door de zon. De letters zijn nog maar net als zodanig herkenbaar. Maar toch staat het er: M U S E U M. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we parkeren de auto in de berm.
Aarzelend blijven we voor de houten omheining staan. Ook deze heeft zijn beste tijd gehad. Het is dankzij de vele cactussen die ermee vergroeid zijn dat je er niet zomaar even overheen klimt. Enkele meters verderop staat een klein, wit huisje. Het ziet er vervallen uit. Het rieten dak is half vergaan en de omringende tuin is al even slecht onderhouden.
Er heerst een oorverdovende stilte. Niets behalve het achtergrondgeluid van krekels en een enkele voorbijrazende auto. Is deze bouwval een museum? Of hebben we een belangrijke aanwijzing op het bord gemist? Het was immers niet meer zo goed leesbaar. Vertwijfeld kijken we om ons heen.
Maar dan het geluid van een krakende deur. Onze blikken worden in de richting van het geluid getrokken en in de deuropening van een naastgelegen schuurtje verschijnt de innemende lach van een Curaçaose vrouw. ‘Bon bini!’, roept ze luid. De Antilliaanse komt naar ons toe en vertelt dat het museum geopend is. We zijn uitgenodigd om binnen een kijkje te komen nemen.
Even later staan we op de binnenplaats. De vrouw stelt zich voor als de eigenaresse van het museum, dat geheel in het teken staat van de manier waarop de lokale bevolking tussen 1700 en 1900 op het eiland leefde. Het traditionele, kleistenen gebouw (ook wel cunucu geheten) werd zo’n 130 jaar geleden gebouwd en is aan het begin van de eeuw gerestaureerd. De vrouw demonstreert ons op plichtmatige wijze allerlei huishoudelijke attributen uit het verleden. Een mangel, een rasp, een oude koffiepot. Ze lijkt er met haar gedachten niet helemaal bij.
Na een lange stilte vraagt ze of we weten dat de nieuwe koning en koningin deze week een kennismakingstour maken langs alle overzeese gebiedsdelen van het koninkrijk. We knikken van ja. Curaçao is over een paar dagen aan de beurt. Met tranen in haar ogen vertelt ze over haar ontmoeting met de toenmalige koningin Beatrix, enkele tientallen jaren geleden. Ze pakt er een vergeeld fotoboek bij en vertelt vol trots over het koninklijke bezoek aan haar museum. Op verschillende foto’s poseert ze zichtbaar trots met de majesteit. Ze koestert er heel warme herinneringen aan en slaakt nog maar een diepe zucht.
We worden naar de achtertuin geleid, waar we zelfstandig een kijkje kunnen nemen. Dit deel van het museum is geheel gewijd aan het koninklijke bezoek van lang geleden. In glazen vitrines pronken diverse foto’s van deze gebeurtenis. Sommige prenten deels vergaan, maar op de meeste is nog een schim van de oude koningin te herkennen. Op de foto’s is duidelijk te zien dat het museum toen in een betere staat verkeerde dan nu.
De dame verschijnt opnieuw. Ze wil ons wat laten zien. Een email aan de koningin. Omdat ze zulke warme herinneringen koesterde aan het bezoek van koningin Beatrix, was het haar grootste wens om het museum ook aan de volgende generatie te laten zien. Ze had Máxima en Willem-Alexander daarom een officiële uitnodiging gestuurd. Als ze de paperassen omslaat, is ze haar emoties niet meer de baas. Al snotterend laat ze ons het antwoord van de rijksdienst lezen. Het programma van het koningspaar blijkt overvol, en er is geen ruimte meer voor een bezoek aan het museum. De email wordt correct afgesloten met een vriendelijke groet. Maar de boodschap blijft hetzelfde. De koningin komt niet.
Met troostende woorden proberen we de vrouw wat op te beuren. Maar de teleurstelling is écht en we krijgen haar niet zomaar opgevrolijkt. Nadat ze ons belooft heeft dan maar naar de intocht in Willemstad te gaan kijken, nemen we afscheid. Afscheid van het bizarste museumbezoek ooit.
Als we enkele dagen later door Willemstad slenteren en achter elke ruit een portret van het koningspaar zien hangen, denken we nog veelvuldig terug aan die bijzondere vrouw van het museum. Nooit gedacht dat ons koningshuis hier zo veel voor de mensen betekent.
Foto's
