Lkoedam

Noord Noorwegen

Door: Columbus Travel

Monday, July 30, 2012

Arctisch Noorwegen is een van de dunst bevolkte regio's van Europa, een plek waar je helemaal op jezelf kunt zijn. Juist die verlatenheid trekt bijzondere mensen: zwoegende vissers, inheemse nomaden, uitheemse vrijbuiters en... twee Columbus-reporters die hardnekkig tegen hun slaapgebrek vechten in een land waar 's zomers de zon nooit ondergaat.

Tekst Auke Hulst, Fotografie Pe Chan

Het land van altijd licht

Het is twee uur ’s nachts en alles in me roept: wakker worden. Daglicht peutert aan mijn bewustzijn, vogels vliegen kwetterend over het water van het Kattfjord, in de verte davert het smeltwater van de kliffen. Verdwaasd grabbel ik naar mijn telefoon. De cijfers op het scherm liegen niet - ik heb pas twee uur geslapen en rammel van de honger. Tijd voor ontbijt. Het licht is het eerste waaraan je moet wennen in arctisch Noorwegen. In de winter heerst de nacht - slechts opgesierd door het spektakel van aurora borealis - en in de zomer weigert de zon onder te gaan. Confuus van slaapgebrek ervaar je het dramatische landschap als in een droom. Toch wonen hier gewoon mensen. Ze leven en ja, gedijen zelfs. Wie zijn ze en hoe doen ze dat?

‘De natuur is mijn kerk’, zegt Magne Aarbø. Hij heeft ons meegenomen naar een van de toppen boven het Kattfjord, waar we met warme bessensap op temperatuur komen. Met een gebaar omvat de blonde dertiger het panorama: de open zee, de muren van graniet, de vegetatie waartussen we zojuist nog rendieren hebben zien lopen.

‘Als christen trof ik hier de tastbare aanwezigheid van God. Wie kan werkelijk geloven dat dit alles uit een explosie ontstaan is? Er moet iets hogers, iets groters achter hebben gezeten.’ Het is iets wat velen in deze Lutherse contreien hem nazeggen. Aarbø komt oorspronkelijk uit Bergen, een kleine tweeduizend kilometer naar het zuiden. Tijdens zijn diensttijd was hij nabij de stad Tromsø gestationeerd - daarna wilde hij niet meer weg. Evengoed moest ook hij wennen, maar niet zozeer aan de eeuwigdurende dagen. Het zijn vooral de winters die hem zwaar vallen. ‘Veel mensen hebben van die antidepressielampen in huis. Dat helpt. Maar je wilt niet weten hoevelen tijdens de wintermaanden van de brug naar Tromsø springen.’ (...)