Vervreemding en desoriëntatie, dat is wat de Garden of Exile je wil laten voelen. Dit buitengedeelte van het Judisches Museum is een abstracte weergave van het gevoel dat de uit Duitsland verdreven Joden moeten hebben gehad toen ze huis en haard moesten achterlaten en de onzekerheid tegemoet gingen. De ondergrond van deze 'buitentuin' is met opzet scheef gelegd, de 49 hoge steles staan uit het lood. Het titaanzinken museumgebouw aan het eind loopt ook scheef omhoog, alsook de muur links. Alleen het grachtmuurtje loopt recht, wat de rest nog meer uit het lood lijkt te zetten. Niets klopt, niets is vertrouwd. Precies zoals de ontwerper Libeskind bedoeld heeft. Vanuit dit standpunt kon ik dit gevoel van desoriëntatie het beste in beeld brengen naar mijn idee. Overigens zijn 48 Steles gevuld met aarde uit Berlijn en de middelste Stele met aarde uit Jeruzalem.

Libeskind won de ontwerpwedstrijd voor het Judisches Museum in 1989. Hij noemt het zelf 'between the lines'. Het museum heeft fysiek een zigzaglijn als vorm, een denkbeeldige lijn loopt daar dwars doorheen, en waar deze twee lijnen elkaar raken heeft hij een lege verticale ruimte ontworpen. Een bekende daarvan is de ruimte waar 10.000 stalen ronde gezichten op de grond liggen waar je overheen loopt, een angstaanjagend geluid voortbrengend.