Een lesje East does not always meet West
Singapore
Singapore
Deavonturenvan
Een lesje East does not always meet West
Singapore. Een stad en een land in een en niet groter dan onze Noordoostpolder. Maar wat een veelheid aan culturen herbergt dat kleine stadstaatje! Singapore is, net als buurland Maleisië, een smeltkroes aan culturen: Indiërs, Chinezen, Malaj en andere Aziaten leven samen op een paar vierkante kilometer. En al die culturen belijden hun eigen religie, koken uit hun eigen keuken en brengen hun eigen gebruiken in praktijk. Zo kan het zijn dat je in een en dezelfde straat langs een Hindoetempel, Chinese tempel, kerk en moskee loopt, waar is dat nog meer mogelijk?!
De geschiedenis van Singapore, dat ooit bij Maleisië hoorde, is veelbewogen. Die gezellige smeltkroes heeft elkaar namelijk wel eerst moeten leren accepteren voor het door ons toeristen bestempeld kon worden als gezellige smeltkroes. In buurland Maleisië is die acceptatie niet zo diep geworteld als het vredige samengaan van de gesluierde moslima en de Indiër met sari die elkaar op straat passeren op het eerste oog doen geloven. Want Maleisië voerde privileges bij wet in voor de Malaj, wat ongelijkheid betekent voor de andere bevolkingsgroepen die van oorsprong geen Malaj zijn. Deze ongelijkheid zorgt voor strijd en onrust tussen de groepen. Singapore moest hier niets van hebben en schafte de privileges af, tot grote ergernis van de natie Maleisië, waar Singapore tot dan toe deel van uitmaakte. De provincie werd noodgedwongen een eigen land, maar de afschaffing van verschillende regelgeving en de daarbij horende voordelen voor Malaj, betekende wel een deksel op de pan van de onrusten in Singapore en een boost voor de economie.
Hoewel de stadsstaat zelf rijk is aan zoveel Oosterse cultuur en religie, heeft ook hier de ver rijkende invloed van het Westen haar sporen achtergelaten. Het straatbeeld kent dan Hindoes, Boeddhisten en moslims, de man met tulband en ipod, jongere met iphone, meisjes met tassen vol kleding slurpend aan een decaf caramel latte van Starbucks en verkopers in Heinekenshirts verraden de Westerse georiënteerdheid van deze hypermoderne metropool.
Een goede graadmeter voor Westerse dominantie zijn trouwerijen. Wie in het Westen trouwt, draagt doorgaans een witte suikertaart, snijdt een gelaagde marsepeinen taart aan en doet een eerste dans op een favoriet, westers nummer. En dat willen ze in Singapore ook. Dat iedere cultuur toch verschillen kent die tot in de haarvaten zijn opgenomen en die je als Westerse buitenstaander, ondanks de sluier van Westers denken, niet kunt begrijpen, leerden we op Oudjaarsavond.
Samen met twee vrienden, Natalie en Geerard, die tegelijkertijd in Singapore waren, zouden we op Oudjaarsavond eerst uit eten gaan waarna we de stad gingen verkennen en met elkaar op het nieuwe jaar zouden proosten. Natalie had, onder het motto ‘hier zit ook altijd alles vol met Oud & Nieuw’, al vanuit Nederland een restaurant op Clarke Quay gereserveerd waar ze traditioneel Chinees eten bereiden. Voor 30,- inclusief drank zouden we midden in de hipste spot van uitgaand Singapore aan ons Pekingeendje knabbelen en van onze champagne nippen, terwijl we wachten op het nationale vuurwerk dat daar werd afgestoken. The place to be, dus.
Eenmaal aangekomen bij het restaurant lijkt er tot onze verbazing een bruiloft aan de gang. ‘Wel, ze hebben meerdere zalen, dus wij zullen wel naar boven moeten’ zegt Natalie. Maar de ingang wordt geblokkeerd door de ceremoniemeesters die de reserveringen aan het checken zijn, dus wachten we even tot we er door kunnen. ‘Flits!’ komt er opeens van zij. Terwijl wij nog met onze ogen staan te knipperen, realiseren we ons dat we door de bruidsfotograaf op de foto zijn gezet. ‘Nou, wie weet komen we nu in het trouwalbum’ zegt mijn man. Dan zijn we aan de beurt, maar uiteraard staan wij niet op de gastenlijst. Het blijkt dat de locatie is afgehuurd vanwege de trouwerij en dat wij op de reserveringslijst van het, pas geopende maar net buiten de stad gelegen, tweede filiaal zijn geplaatst. Dat is even een tegenvaller, hoe gaan we in deze drukte in godsnaam dan weer terugkomen bij hip en jong Clarke Quay!
Wij roepen de ober erbij en gaan met hem in conclaaf. Of hij niet even zijn handjes kan laten wapperen en het tweede filiaal kan bellen om te checken of deze reservering echt wel klopt. Hij kijkt ons vriendelijk aan en snelt gauw weg om een telefoon te zoeken. Even later komt hij terug met het bericht dat we inderdaad een reservering hebben in het tweede filiaal. Hij ziet onze gefrustreerde gezichten en biedt aan om een taxi aan te houden die ons erheen kan brengen. Dat mag hij wel doen ja. Terwijl hij aan de slag gaat, ziet Geerard in de gang van het restaurant een kartonnen bord staan met levensgrote afbeelding van de bruid en haar bruidegom. ‘Uhm.. jongens..’ begint hij voorzichtig. ‘ik denk dat we zojuist de bruidegom gesommeerd hebben te bellen en hij is nu onze taxi aan het bestellen…’
Juist ja, de vriendelijke ober blijkt de bruidegom te zijn die ons niet af durfde te poeieren. Nederigheid en behulpzaamheid zijn nog altijd kernwaarden in het verre Oosten. Net zoals bravoure en hufterigheid dat ook wel vaak in het Westen zijn.. Uiteindelijk hebben we ontzettend lekker gegeten én zijn we, ook dankzij die Westerse bravoure, weer op tijd terug gekomen bij Clarke Quay, waar we al blèrend op Queen het nieuwe jaar met elkaar hebben gevierd. We hopen trouwens nog steeds dat we in het trouwalbum zijn gekomen ;-).
Foto's
