Lkoedam

Israël - In het beloofd land

Door: Columbus Travel

Friday, November 16, 2012

Israël is misschien niet de eerste bestemming die je te binnen schiet bij het woord ‘vakantieland’. Toch heeft het veel te bieden: kilometers strand aan drie verschillende zeeën, een heerlijk warm klimaat, historie, exotische markten, uitgestrekte woestijnen en groene bergen. Maar hoe zit het dan met al die aanslagen en spanningen? Wil ik er eigenlijk wel heen? En zien mensen het nog steeds als hun Beloofde Land? Er is maar één manier om daarachter te komen...

Tekst Jona Dekker Fotografie Malou van Breevoort

Twaalf jaar was hij toen hij uit het vliegtuig stapte en zijn voeten de ‘Heilige Grond’ raakten. ‘Het eerste wat ik deed was de aarde kussen’, zegt Elimelech Fredo (38), een soldaat in het Israëlische leger die de nauwe straatjes van de Oude Stad van Jeruzalem bewaakt. Over zijn schouder hangt een groot, donker geweer. Naar Israël komen was iets waar Elimelech naar eigen zeggen al ‘drieduizend jaar’ over droomde en waarvoor hij ruim een jaar moest reizen, helemaal uit Ethiopië. ‘Het is immers drieduizend jaar geleden dat Abraham de boodschap van God kreeg, dat dit zijn land was. We hebben er meermaals gewoond en zijn weer verdreven. Dat gebeurde tweeduizend jaar geleden voor het laatst, toen de Romeinen dit gebied veroverden. Sinds die tijd verlangen Joden van over de hele wereld ernaar om terug te keren naar het Beloofde Land.’ Ik plaag hem een beetje door hem te vragen of hij daadwerkelijk joods is. ‘Het is echt zo!’, zegt hij. ‘Wij Ethiopische Joden worden Falasha’s genoemd. Ik ben een afstammeling van Menelik de eerste, de zoon van de Joodse koning Salomo en de Ethiopische koningin Sheba. In 1974 werden wij Ethiopiërs door Israël eindelijk erkend als ‘echte Joden’. Tien jaar later kregen we toestemming om naar het Beloofde Land te komen. Samen met een aantal andere families liepen we twee weken in de nacht en nog drie weken overdag, tot we Sudan bereikten. Daar moesten we een jaar wachten in een vluchtelingenkamp, tot er eindelijk iemand kwam die ons mee wilde nemen naar Israël. Onderweg verloor ik mijn familie uit het oog. Ik zou ze pas maanden later terugzien.’