Rajasthan, India
Buiten de gebaande paden van Rajasthan lonken vruchtbare valleien waar de tijd heeft stilgestaan. Vrouwen in kleurrijke sari’s bewerken groene mosterd- en rijstvelden. In idyllische dorpjes nemen oude mannen, al lurkend aan hun waterpijp, de dag door. Maar dit sprookjesachtige India verhult de schrijnende armoede die elders in het land van de maharadja’s diepe littekens achterlaat.
Tekst: Matthijs de Groot, Fotografie: Louise ten Have
In het land van de maharadja
Een vriend van me barstte in lachen uit toen hij vernam dat ik naar
India
ging. Het meest gebaande pad ter wereld! En waar ik dan precies
heen ging? Bij het horen van de naam
Rajasthan kwam hij niet meer bij. ‘Miljoenen toeristen gaan
daar naartoe!’, schaterde hij. Maar hij wist niet dat ik gehoord
had van een vruchtbare vallei net iets ten noorden van
Jaipur. Een plek waar het grote toerisme nog niet was
doorgedrongen en waar de tijd had stilgestaan. Natúúrlijk zou ik
mijn reis beginnen met het bekijken van de drukst bezochte plekken
van
Rajasthan en omstreken: het legendarische zandkasteel van
Jaisalmer, de van kleur verschietende
Taj Mahal in Agra
en de blauw en roze gekleurde steden
Jodhpur en
Jaipur. Rajasthan zag ik als dé plek om als beginnende India-reiziger
kennis te maken met het land en zijn kleurrijke en spirituele
locals en cultuur. Maar na de meest bekende plekken te hebben
gezien, zou ik zeker de ongebaande paden inslaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een rondtocht door Rajasthan zijn
fotografe Louise en ik onderweg naar de vallei van
Ajabgarh en nemen we onze eerste binnenlandse vlucht. Bij
vertrek zwaai ik door een vliegtuigraampje naar een tienkoppige
groundcrew die gezellig op een rijtje het vliegtuig uit staat te
zwaaien. In een welkomstfilm vertelt de Indiase versie van Richard
Branson – met even nonchalant, halflang haar en stoppelbaard – de
fotomodelachtige bemanning persoonlijk te hebben geselecteerd. Een
zwoele stewardess legt vervolgens uit dat er vandaag, op
Valentijnsdag, een speciale actie is: iemand in het vliegtuig zal
een diamant winnen! En je raadt het nooit: een half uur later blijk
ik de gelukkige winnaar te zijn. Ik krijg een klein, elegant doosje
met daarin het glimmende sieraad en bijbehorend certificaat
overhandigd. Nu zou menig man daar zijn vrouw een groot plezier mee
doen, ware het niet dat die van mij niets om dure, glimmende
sieraden geeft. En om in een land, waar de tegenstellingen tussen
arm en rijk zo bizar groot zijn, een diamant cadeau te krijgen,
voelt oneerlijk. Niet wetende wat ik ermee aan moet, stop ik de
prijs in mijn broekzak. Waar het brandt.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
