Wrattenzwijnen zijn lelijke varkens. Ze hebben een doorgezakte rug met borstelige haren. De maximaal 50 cm lange dunne staart heeft aan het uiteinde een pluim. Aan de zijkant van de kop bevinden zich eigenaardige wratten, waar het dier zijn naam aan te danken heeft. Het wrattenzwijn heeft twee sterke slagtanden, die zich uit de hoektanden hebben ontwikkeld, waarmee het in de grond wroet op zoek naar voedsel.
De dieren mogen dan lelijk zijn, maar ik vind deze zwijnen heel grappig, zoals ze met zijn allen wegrennen met opgestoken staart als er gevaar dreigt. En wie denkt er aan het zwijn zelf, met zijn verdriet om zijn lelijkheid?


Het inspireerde Rudy Kousbroek tot dit gedicht:

Varkensverdriet
Het arme wrattenzwijn werd bleek,
toen het in de spiegel keek;
Ach, ik word wel zwaar beproefd,
sprak hij berustend maar bedroefd.
Ik hoef er geen doekjes om te winden,
ik ben gewoon niet mooi te vinden.
Ja, ik beken het ruiterlijk:
Ik bof niet met mijn uiterlijk.
Van binnen ben ik mooi en goed,
maar wie ziet dat aan mijn snoet?
Wie is in staat om te beminnen,
een beest met zoveel onderkinnen.
Ach, wie denkt aan de zielenpijn, van het wanhopige wrattenzwijn?