Deze zomer mocht ik genieten van de Antilliaanse cultuur waar chillen en laid-backen toch de hoofdkenmerken leken te zijn van het dagelijks leven. Ik geef toe dat dit wel eens tot kleine frustraties kon leiden, want als half-Nederlandse/half Franse wil ik nou eenmaal graag meteen kunnen afrekenen in de supermarkt zonder te hoeven wachten op het dagelijks gesprek tussen de caissière met de klant voor mij, en die daarvoor, en ook nog die daarvóór…Maar boven elke nationaliteit, ben je toch vooral een reiziger en die past zich aan.. het ging nu ook verder dan aanpassen, ik ging er in mee. En toen werden het chillen en laidbacken een stuk interessanter. Zo interessant dat ik wel ander half uur naar een tafereel heb zitten kijken, waarbij vissers met hun handen visnetten uit het water haalden. Elke gevangen vis werd individueel geïnspecteerd om vervolgens gehouden of weggeworpen te worden. Het leek op dat moment meer op een sociale bijeenkomst of een sport, een hobby. Maar elke dag stonden ze daar weer. Werken op zijn Antilliaans was op dat moment saamhorigheid. Een passie.