Een kattencafé in Hongkong, Ahmeow!

Door: Joanna

Geplaatst op Jan 24, 2016

Een kattencafé in Hongkong, dáár ga ik een bakkie doen!

Het is niet ver van het hotel en ik heb het complex wonderwel snel gevonden. Het moet ergens op de derde verdieping zijn, kat in het bakkie! De deur van het complex staat open, er staan allemaal vuilniszakken in het portiek en een vrouw is bezig deze weg te brengen. Ik vraag of ik naar binnen kan en ze begint te zwaaien met haar handen en te schudden met haar hoofd. Mmmm, blijkbaar geen goed idee, het zal hier wel niet zijn. (Mispoes, zal achteraf blijken) 

En toen begon het kat-en-muis spel. Ik loop verder in de buurt, kijk omhoog of ik wat kattigs in de etalage zie, maar niets. Ik vraag aan een jonge voorbijganger of zij misschien weet waar het kattencafé is. Ik laat haar mijn mobiel met het adres zien, dat is dus hier. Ze spreekt engels, kijkt even moeilijk, denkt na en zegt dat het toch níet hier is, maar een stukje verderop ‘bij de Macdoo naar links, en dan weer even vragen; "is not easy to find’’. 

Dus dat doe ik. Ik ga een zaak in met hondenbenodigdheden en vraag naar het kattencafé. Trouwe bruine ogen kijken me aan en zeggen dat het hier niet is. ‘It’s close to Times Square, ask again, is not easy to find’. 

Dus ik ga terug naar waar ik vandaan kom en vraag het nogmaals. Nu aan een vriendelijk stel. Ik laat het adres zien, toevallig gaan zij ook die kant op. Hij maakt er een missie van, zet de navigatie in zijn telefoon aan en we lopen naar het ‘Po Ming Building’, zoals het complex heet, in de Foo Ming Street. We staan weer bij het portiek waar de vuilniszakken inmiddels opgeruimd zijn, de vrouw weg en de deur gesloten. Ik zeg nog dat het hier niet is. De Hongkonger-met-een-missie trekt zich er niets van aan en kijkt naar de namen bij de bellen. ‘Yes, it’s here’.

En ik zie het staan, op nr 2, verdieping 3D zit Ahmeow. We gaan met z’n drieën naar binnen. Ik bedank ze hartelijk en zeg nog dat ik het nu vast wel alleen kan vinden, maar ze gaan mee, ze willen het eigenlijk zelf wel graag weten! We lopen door de smalle witte gang naar de liften en stappen in. De deuren gaan dicht en de lift zet zich krakend en wiebelend in beweging. De Hongkongers kijken elkaar aan, ‘it’s an old building’. De lift komt met een schok tot stilstand, de deuren openen zich en we stappen uit. We lopen door de ziekenhuis-achtige gang, gaan een hoekje om en warempel: een deur met Ahmeow! De Hongkongers zien een cattuccino niet zitten en vertrekken. ‘Thank you soooooo much’ zeg ik en kijk naar het bordje bij de deur. Members only, staat er op, dus ik ga naar binnen. 

Op het tafeltje met folders ligt -hoe kan het ook anders- een kat. Er zit een dame met een bordje met rijst met kattenoren. Anderen zie ik aan een cappuccino met kattengezichtjes. Katten op tafel, katten op de bank, vooral veel katten ter decoratie aan de muur –nee, dat zijn geen echte hoor-. Katten in de vitrine in de keuken –ja, ze kunnen er zelf in en uit, ze staan niet op het menu-. Ik bestel m’n kopje thee met kattenkoekjes en raak ik gesprek met een paar poezenvrouwtjes die hier maandelijks komen. 

Veel mensen kunnen geen huisdieren houden door het ruimtegebrek of regels van het apartementcomplex waar ze wonen. Vaak is het gewoon niet toegestaan. Dan komen ze hier voor hun aai-en-knuffel-sessie. Ze kennen de katten en laten wat foto’s zien van eerdere bezoekjes. Er zijn hier zo’n tien katten, ze krijgen hun natje en droogje, hebben de ruimte en kunnen de rust opzoeken. In de ruimte ernaast zit een soort atelier voor de creatieve koekjes, taarten en kaarten, daartussen wat bewegende, trots omhoog stekende kattenstaartjes. De katten die ik zag lopen kwamen wat stijfjes over, misschien te weinig beweging of wellicht gewoon ouderdom door het goede kattenleven? 

Na deze bijzondere katten ervaring ga ik naar buiten, waar het inmiddels ‘cats and dogs’ regent. Ik ren door de straten, probeer zoveel mogelijk overdekt te lopen, maar dat kan niet voorkomen dat ik uiteindelijk als verzopen kat in het hotel aankom. Miaaauw!